Sylwestrowo- noworoczny post

   Jako że Nowy Rok za pasem, a jutro pewnie cały dzień będę przygotowywać się do sylwestrowej zabawy, to dziś czas na ostatniego, jak sądzę, posta w tym roku.

   Wprawdzie w tym roku na Sylwestra idziemy do znajomych, ale 2 lata temu również miałam okazję witać tutaj Nowy Rok, wtedy 2010, i spędzałam go w zupełnie innych okolicznościach- wybraliśmy się na Sylwestra miejskiego. Stąd też dzisiejszy post- o tym, jak Chicago organizuje powitanie Nowego Roku.
    Na tamtą "wyprawę" skusiły nas opowieści o tym, jakie to wspaniałe fajerwerki można obejrzeć na Navy Pier (Navy Pier to bulwar nad jeziorem z deptakiem, kinem oraz sklepikami- muszę mu kiedyś koniecznie poświęcić osobny post, ponieważ miejsce jest niesamowite!). Ubraliśmy się więc ciepło, jak na przełom grudnia i stycznia przystało (a pamiętam, że zima wtedy była bardzo mroźna, nie to co teraz!), wsiedliśmy w kolejkę i pojechaliśmy. Muszę w tym miejscu poczynić 2 wtrącenia. Po pierwsze, co roku w Sylwestra komunikacja miejska zezwala na przejazd za symbolicznego 1 centa, czyli w praktyce za darmo. A po drugie, był to mój pierwszy przejazd kolejką, więc jakże emocjonujący! Tylko rozglądałam się dookoła, nauczona amerykańskimi filmami, czy zaraz do wagonu nie wpadnie jakiś gang z pistoletami! :) Niestety, ze stratą dla mojego bloga, nic takiego się nie zdarzyło;].
   Na Navy Pier były ogromne tłumy, można by rzec, że człowiek stał na człowieku. Oczywiście kawiarenki były pootwierane, więc można było pokusić się na gorącą czekoladę z Baileysem czy herbatkę z rumem, co też uczyniliśmy. Co mnie bardzo zdziwiło- mimo że były takie tłumy, nie było żadnych koncertów, czy chociażby jakiegoś konferansjera zabawiającego ludzi! Dopiero około 10 minut przed północą z głośników zaczęła lecieć muzyka. O północy natomiast zaczął się pokaz fajerwerków. I tutaj nastąpiło wielkie rozczarowanie. Uważam, że lepsze fajerwerki są w Szczecinie na Dni Morza, niż tutaj na Sylwestra! W każdym razie moja przyjaciółka Ewa, wielka miłośniczka fajerwerków, z pewnością na ich widok jedynie prychnęłaby z pogardą. Pamiętam, że mimo wszystko filmowaliśmy te fajerwerki, ale niestety nie mogę znaleźć filmiku, czego jednak nie uważam za wielką stratę.
   Skończył się pokaz fajerwerków i co nastąpiło? I nie minął kwadrans, jak ludzie się rozeszli! Tak oto, w skrócie, wygląda miejski Sylwester w Chicago. Na pewno nie zachęcałabym nikogo do udziału w tej imprezie, bo nie jest to nic nadzwyczaj interesującego.
   Nie robiliśmy wtedy specjalnie dużo zdjęć, ale coś tam udało mi się wygrzebać. Przepraszam za jakość- nasz aparat nie jest miłośnikiem nocnych zdjęć;]

A jako że to już ostatni post w tym roku, to chciałabym życzyć wszystkim na najbliższe 12 miesięcy realizacji marzeń i planów oraz żeby ten Nowy, 2012 Rok, był lepszy od tego mijającego! No i szampańskiej zabawy sylwestrowej Kochani!

Czytaj więcej »

O autobusach ciąg dalszy

   Jako że w tym tygodniu znów przyszło mi telepać się trochę autobusami, to postanowiłam zebrać trochę materiału ikonograficznego dla lepszej prezentacji zjawisk opisywanych w poprzednim poście. Stąd, dzisiejszy post będzie właściwie foto-postem :). Muszę przyznać, że miałam dziś trochę szczęścia, bo w autobusach było wyjątkowo mało ludzi, co zdecydowanie ułatwiło mi robienie zdjęć bez zbędnych "elementów". Zanim jednak zdjęcia- chciałam tylko dodać, że już przestało podobać mi się jeżdżenie tutejszymi autobusami, ponieważ wiecznie się spóźniają, a stanie na chłodzie czy w deszczu przez 20-30 min (a ostatnio nawet godzinę!) do najprzyjemniejszych nie należy... Tak więc w kwestii autobusów cała moja ekscytacja minęła i została szara rzeczywistość. Swoją drogą, zawsze kiedy używam sformułowania "szara rzeczywistość", przypomina mi się rewelacyjny kawałek Dezertera...

 

Ale do rzeczy! Oto amerykański autobus: :)

Tutaj natomiast jest tabliczka przystankowa, z "trasą" jazdy autobusu. Moim zdaniem, jak pisałam wcześniej, za wiele z tego schematu nie wynika... A na pewno nie wynika tyle, ile z polskich tabliczek przystankowych!

A tutaj, wnętrze autobusu:

  Te przednie siedzenia, zamontowane wzdłuż okna, to siedzenia dla osób starszych bądź niepełnosprawnych, które w razie potrzeby (gdy np. wejdzie osoba z wózkiem) można złożyć.
   Na fotografii widać też linkę, którą należy pociągnąć, jeżeli chce się wysiąść na najbliższym przystanku. Muszę przy tym dodać, że tutejsi kierowcy autobusów są bardzo mili i jeżeli nie pociągnie się linki, a tylko stanie przy przednich drzwiach, to też się zatrzymują, a nie z pretensjami wypominają: "Trzeba było pociągnąć linkę". W ogóle panuje tutaj zupełnie inna kultura niż w Polsce- ot chociażby, gdy kierowca widzi, że zdyszany pasażer biegnie do autobusu, to nie odjeżdża lub nie zamyka złośliwie drzwi przed samym nosem, ale potrafi zatrzymać się nawet na skrzyżowaniu, żeby pasażer mógł wsiąść. Nie ma również problemu z wysiadaniem między ustalonymi przystankami, jeżeli tylko ładnie poprosi się kierowcę :)

      A to zdjęcie zamieściłam, żeby pokazać "tylne" drzwi mieszczące się w środkowej części autobusu, o których pisałam, że służą tylko do wysiadania. Kiedy autobus się zatrzyma, trzeba poczekać na zielone światełko nad drzwiami i lekko pchnąć drzwi do przodu.

  

 A to takie sobie zdjęcie tylnej części autobusu...

    I to tyle dzisiaj. Mam nadzieję, że nie przytyliście za bardzo w Święta :). Zresztą nieważne- spalicie w Sylwestra! :)                                                                               

Czytaj więcej »

Merry Christmas!

Wszystkim Czytelnikom, jak i Każdemu z osobna, życzę Wesołych, Rodzinnych Świąt!

Merry Christmas Everyone!

Czytaj więcej »

Autobusy

   Na wstępie z góry chciałam przeprosić Czytelników bloga za tak długie milczenie. Dostało mi się już za to od kilku osób, więc postanowiłam zebrać resztki sił i opisać ostatnie obserwacje. Kończący się już na szczęście tydzień był dla mnie bardzo intensywny. Ma to oczywiście swoje plusy- jak chociażby to, że po raz pierwszy doświadczyłam jazdy autobusem w Chicago. Z resztą nie tylko po raz pierwszy, ale też drugi, trzeci i jeszcze któryś. Jazda autobusem- takie niby nic, a jednak jakie przeżycie! :)
   Komunikacja autobusowa jest tutaj zorganizowana zupełnie inaczej niż w Polsce. Jest to spowodowane między innymi odmiennym zagospodarowaniem przestrzennym miasta- ulice w Chicago są względem siebie prostopadłe (poza nielicznymi wyjątkami) co sprawia, że plan miasta przypomina wielką kratownicę. Co ciekawe, ulice nie kończą się na skrzyżowaniach, ale ciągną się przez kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt kilometrów. Dla zobrazowania tego mieszkańcom Szczecina mogę powiedzieć, że Wojska Polskiego uchodziłoby tutaj za dosyć krótką ulicę! Jak to się ma do autobusów? Ano ma się tak, że dana linia autobusowa rozciągnięta jest wzdłuż jednej ulicy, a kolejne przystanki to kolejne większe skrzyżowania ( w praktyce- autobus zatrzymuje się na przystanku maksymalnie co minutę- nie licząc stania w korkach). Ogólnie komunikacja miejska nie jest tutaj zbyt powszechna- większość mieszkańców ma swoje samochody i wybiera "dojazd własny".
   Przystanki autobusowe oznaczone są tabliczkami i bardzo rzadko zdarza się, żeby była przy nich wiata bądź ławka. Natomiast nie istnieje coś takiego jak tabliczka z rozkładem jazdy. Rozkład można sprawdzić na Internecie, ale nie jest to dla mnie też specjalnie czytelne. Natomiast na przystankowych tabliczkach jest tylko numer linii, bardzo schematyczny plan trasy, z którego jak dla mnie nic nie wynika, oraz, co mnie zaciekawiło- treść wiadomości, którą można wysłać pod podany numer telefonu i tym sposobem uzyskać informację o przewidywanej najbliższej godzinie przyjazdu autobusu.

 Jeśli chodzi o bilety to jest kilka znanych mi rozwiązań. Przede wszystkim, bilet można kupić u kierowcy wrzucając odliczone pieniądze do maszyny (standardowa opłata za przejazd wynosi $2,25- opłaty są tutaj za przejazd, a nie za czas przejazdu). Właściwie nie jest to kupno biletu, a uiszczenie opłaty, ponieważ żaden bilet nie jest wydawany. Poza tym, w większości dużych sklepów można kupić bilety na określony okres czasu, np. tygodniowe. W czasie ważności biletu można jeździć autobusami bez ograniczeń i co mnie zaskoczyło- nie są to bilety imienne! Bilety takie aktywowane są podczas pierwszego przejazdu w specjalnym urządzeniu obok kierowcy autobusu. Dla przykładu obok i poniżej zamieszczam mój bilet tygodniowy :)

    A teraz kilka słów o tym, jak wygląda przejazd. Do autobusu wsiada się pierwszymi drzwiami i u kierowcy albo opłaca się przejazd, albo okazuje ważny bilet. Wnętrze autobusu trochę różni się od wnętrza polskiego. Przede wszystkim, nie jest poniszczone :] Ponadto, najbliżej wejścia są miejsca dla osób starszych lub niepełnosprawnych. Co ciekawe, jeżeli wejdzie osoba z wózkiem, to część tych siedzeń można złożyć, żeby zrobić więcej miejsca. Natomiast jeżeli ktoś chce przewieźć rower, to musi go przymocować do specjalnych uchwytów na zewnątrz autobusu. Poza "pierwszymi" drzwiami, są jeszcze drzwi "tylne", umiejscowione w środkowej części autobusu, przez które można jedynie wysiadać, ponieważ otworzyć można je tylko od wewnątrz. Nie ma przycisków "na żądanie", ale wzdłuż całego autobusu, przy oknach, rozciągnięta jest linka, za którą trzeba pociągnąć, jeżeli chce się wysiąść na najbliższym przystanku. Moim zdaniem jest to dosyć ciekawe rozwiązanie, ponieważ pociągnięcie takiej linki jest możliwe w każdym miejscu autobusu.
   Ogólnie muszę przyznać, że podobają mi się rozwiązania przyjęte tutaj odnoście komunikacji autobusowej. Są jednak pewne zjawiska, niezależne od organizatorów publicznego transportu, które bardzo negatywnie wpływają na moje nerwy... Kiedy jedzie się w Polsce autobusem, tramwajem czy innym środkiem lokomocji, to kiedy w środku zaczyna wydzierać się jakieś dziecko, rodzice czy opiekunowie natychmiast próbują doprowadzić je do porządku. Natomiast tutaj, kiedy jakieś dziecko wydziera się w autobusie, gwiżdże czy w jakikolwiek inny sposób zakłóca ciszę, rodzice w najlepszym wypadku nie reagują, a w najgorszym- dokładają hałasu śmiejąc się równie głośno co ich dzieci... I nie trwa to chwilę, ale cały przejazd takiej wesołej rodzinki. I co jeszcze zauważyłam? Do tej pory miałam do czynienia z taką sytuacją 3 razy ( na około 8 przejazdów), i za każdym razem była to rodzinka meksykańska...

   A dla tych, którzy z jakichkolwiek względów pragną zgłębić wiedzę na temat funkcjonowania komunikacji miejskiej w Chicago, polecam stronę Chicago Transit Authority (CTA): http://www.transitchicago.com/

Czytaj więcej »

Chicago Botanic Garden

   Temat przygotowań do Świąt chyba już na chwilę obecną przemaglowałam dostatecznie, więc dziś czas na coś innego :). Zdałam sobie sprawę, że jeszcze ani razu nie pisałam o ciekawych, wartych odwiedzenia miejscach w Chicago. Dzisiaj, na pierwszy rzut, pójdzie jedno z moich ulubionych miejsc, może nie jakoś specjalnie spektakularne, ale z pewnością napawające pozytywną energią. Chicago Botanic Garden.

   Bardzo lubię to miejsce, bo o każdej porze roku można tam odkryć coś innego, można się poczuć, jakby było się zupełnie gdzie indziej niż wcześniej. I nie wiem dlaczego, ale to właśnie w Botanic Garden czuję się najbardziej jak w Polsce... Spacer tam, pośród tak różnorodnej roślinności, zawsze dodaje mnóstwo energii, a przypływ tlenu jest tak duży, że aż przyjemnie zaczyna boleć głowa. To miło pooddychać trochę czystszym powietrzem niż na co dzień, tym bardziej, że to "codziennie" powietrze pozostawia wiele do życzenia- przeczytałam ostatnio, że EPA (Environmental Protection Agency) umieściła Chicago w 2009 r. na trzeciej pozycji na liście najbardziej toksycznych miast w USA (gorzej jest tylko w Atlancie i Detroit)...

   Chicago Botanic Garden zajmuje obszar blisko 160 ha i podzielony jest na mniejsze parki, np. park japoński czy sad. Warte zobaczenia są także palmiarnia i zbiór drzewek bonsai. Całość położona jest na dziewięciu wyspach, widoki są więc przepiękne, szczególnie dla tych, którzy lubią połączenie roślinności z wodą. Ponadto, poza zróżnicowaną florą, można obserwować także wiele zwierząt, głównie ptactwa, owadów i ryb. Dla tych, którzy poza kontaktem z przyrodą, pragną także dodatkowych atrakcji, przewidziane są np. czasowe wystawy czy mini-kolejka pokazująca najciekawsze miejsca w całych Stanach.

   Dla możliwości pełniejszej percepcji tego, o czym piszę, zamieszczam kilka zdjęć. Wszystkie są naszego autorstwa i pochodzą z różnych okresów- zdjęcia letnie są z początku września 2009, zdjęcia jesienne z końca października bieżącego roku, a zdjęcia zimowe- ze stycznia 2010 (uprzedzam o tym, żeby ktoś się przypadkiem nie przestraszył, że u nas już tyle śniegu:) ).

Fauna:

Park japoński:

Kolejka "wokół USA":

Dekoracje:

Wszystko inne:) :

Czytaj więcej »

Coraz bliżej Święta...

   I tak oto, nie wiadomo kiedy, nastała połowa grudnia. Ten okres roku kojarzy mi się już od dobrych kilku lat z czerwoną ciężarówką coca-coli i lecącym w tle "coraz bliżej święta" oraz zwiastunami "Kevin sam w domu" pokazywanymi w reklamie świątecznej ramówki Polsatu. A jak jest tutaj? Wprawdzie czerwonych ciężarówek jest pod dostatkiem, ale zauważyłam też kilka innych, ciekawych, przedświątecznych zjawisk.
   Po pierwsze, Amerykanie mają dziwny zwyczaj stawiania w domu choinki przy samym oknie. Nie wiem, czy robią to po to, żeby pochwalić się wszystkim przechodniom i sąsiadom, jakie mają pięknie ustrojone drzewko, czy też może traktują to jako element jednocześnie wewnętrznej i zewnętrznej dekoracji domu. W każdym razie ciekawie to wygląda, kiedy jedzie się wieczorem ulicą, i w praktycznie każdym domu widać choinkę ustawioną przy samym oknie, dokładnie przy samym środku ściany.
   Po drugie, wracając trochę do maglowanego już przeze mnie tematu dekoracji (to chyba lekkie zboczenie zawodowe, jako że w Polsce pracowałam w branży dekoracyjnej), zauważyłam, że średnio co 3-4 Amerykanin chce chyba co najmniej dorównać Hallowi (Danny DeVito) z filmu "Deck The Halls" ("Wesołych Świąt"), który uparł się, że udekoruje dom lampkami tak bardzo, żeby był widoczny z kosmosu. Tutaj też, szczególnie przejeżdżając ulicami wieczorami, ma się oczy dookoła głowy i zachwyca się większością dekoracji. Fakt, niektóre są przesadzone, pomieszane są różne style, ale i tak robi to wrażenie. Może niedługo zbiorę się i porobię trochę zdjęć, to wrzucę na bloga. A na razie musi wystarczyć zwiastun "Deck The Halls" :).

   Kolejne spostrzeżenie- Amerykanie mają w sklepach wszystko dużo przed czasem. Tzn. na przykład dekoracje świąteczne były dostępne w sklepach już w sierpniu! I wcale nie powiedziałabym, że jest to dobre, przede wszystkim z dwóch powodów- po pierwsze, przez te kilka miesięcy można już stracić złapany w sierpniu nastrój świąteczny, a po drugie, w grudniu dekoracje są już bardzo przebrane i czasem ciężko jest znaleźć coś ładnego. Pamiętam, jak przyjechałam tu na Święta 2 lata temu i klika dni przed Wigilią pojechaliśmy kupić lampki na choinkę... byliśmy w chyba 5 sklepach, zanim w końcu jakieś znaleźliśmy! Dlatego teraz, mądrzejsi o tamte doświadczenia, kupiliśmy lampki już w listopadzie :) I jeszcze jedno- tak jak wspomniałam, dekoracje wchodzą do sprzedaży w drugiej połowie sierpnia, i co ciekawe, część z nich od razu jest na przecenie;]
   Co też mnie zaskoczyło- istnieją tutaj, choć nie są zbyt powszechne, całoroczne sklepy z dekoracjami świątecznymi, głównie bombkami. Byliśmy nieźle zmieszani, kiedy zobaczyliśmy taki sklep po raz pierwszy, będąc na wakacjach w Południowej Karolinie. Był to dosyć mocny kontrast- spacer w letnich ubraniach po sklepach z pamiątkami, a tu nagle, nie wiadomo skąd- sklep z bombkami!

A co u mnie?
   No cóż, również powoli zaczynam przygotowania do Świąt. W weekend pojechaliśmy kupić choinkę. Co mnie zaskoczyło- żywe choinki są tutaj przepiękne i bardzo tanie, np. za naszą, ok. 170 cm, zapłaciliśmy $25.
   W ostatnim tygodniu zrobiliśmy chyba jednak pewien błąd... Postanowiliśmy nastroić się jeszcze bardziej i w radiu samochodowym ustawiliśmy stację, w której lecą same świąteczne piosenki. Poskutkowało to tym, że na chwilę obecną nie jestem już w stanie ich słuchać, a że teraz w każdym sklepie puszczany jest taki właśnie repertuar, staram się nie jeść przed wyjściem na zakupy...

Czytaj więcej »

O języku Polonusów

   Kiedy przyjechałam tutaj pierwszy raz, bardzo zaskoczyło mnie, że wielu Polaków, którzy mieszkają tutaj nawet 20-30 lat, nie zna angielskiego. I nie mówię tu o jakiejś perfekcyjnej znajomości angielskiego, ale chociażby o podstawowych zwrotach czy wyrażeniach przydatnych w życiu codziennym. Z czasem zrozumiałam ten fenomen. Nie wiem, czy dotyczy to tylko Chicago (przypuszczam, że podobnie jest w innych miastach, w których żyje dużo Polonii), ale można tu załatwić praktycznie wszystko bez znajomości angielskiego. Polacy są zatrudnieni w większości banków, urzędów, wypożyczalni samochodów, o sklepach już nie wspomnę. Wystarczy więc tylko powiedzieć "polisz plis" i zaraz przysyłany jest jakiś pracownik mówiący po polsku. Jest to z pewnością duże ułatwienie, ale też niestety demobilizuje wielu Polaków do nauki angielskiego. I do tego są "polskie dzielnice", jak chociażby znane Jackowo, w których można poczuć się niemal jak w Polsce, bo wokół słychać praktycznie tylko nasz język. Ale o tych polskich dzielnicach kiedy indziej :)

   Mimo wszystko język angielski, co oczywiste, jest tutaj obecny na każdym kroku, co wiąże się także z tym, że ma duży wpływ na tutejszy język polski. Powstają więc swoiste hybrydy językowe, spolszczone słowa i zwroty angielskie, używane przeważnie przez Polaków nie znających angielskiego na poziomie wyższym niż bardzo podstawowy. Bywa to niekiedy dosyć zabawne. I tak oto usłyszeć można np.:

- "Idę wziąć siałer."

- "W pracy klinuje flory."

- "morgeć" (od "mortgage")

- "Umyj disie" ( naczynia)

- "Idź wyrzucić garbeć" lub "wyrzuć śmieci na garbeć"

- "komplenować" (skarżyć się)

   Co ciekawe, w Chicago istnieje co najmniej kilka szkół dla obcokrajowców, w których można nauczyć się angielskiego od poziomu zerowego do poziomu, powiedzmy, mocno średnio-zaawansowanego. Są to szkoły zarówno amerykańskie, jak i polskie. I co jeszcze ciekawsze, są to szkoły całkowicie bezpłatne, w których dodatkowo za darmo dostaje się podręczniki. Czemu więc tak wielu Polaków nie zna angielskiego chociaż w stopniu komunikatywnym? Tej zagadki jeszcze nie udało mi się rozwikłać.

Czytaj więcej »

Misz-masz

   Kilka dni temu cała tablica na Facebooku krzyczała do mnie, że w Szczecinie spadł śnieg. Więc teraz ja informuję, że i do Chicago w końcu zawitała zima i spadł pierwszy śnieg. Szału nie ma, ale przynajmniej skończyły się te szare, jesienne widoki. I można już spokojnie, z czystym sumieniem, zacząć słuchać świątecznych piosenek :)

   Nie tylko pierwszy śnieg zwiastuje zbliżające się wielkimi krokami Święta, także w moim ukochanym Dunkin' Donuts można już kupić sezonowe donaty. Jeżeli ktoś tylko odwiedza USA, to moim zdaniem Dunkin' Donuts jest miejscem, które koniecznie trzeba odwiedzić. Jest to pączkowo- kawowy fast-food, trochę zbliżony do znanego już w Polsce Starbucksa. Donaty i muffinki mają wręcz nieziemsko smaczne, a jeszcze jak dodać do tego równie przepyszną gorącą czekoladę, to już całkiem można się rozpłynąć. Osobiście zawsze rzucam się na ich sezonowe wyroby, bo na ogół są jeszcze smaczniejsze, niż te dostępne cały rok.

   A skoro ma być misz-masz, to jeszcze jeden krótki wątek spożywczy. Odkryłam tutaj, w jednym z meksykańskich sklepów warzywnych, bardzo fajne warzywo- fasolę żurawinową (cranberry bean). Nie wiem, może jest ona i w Polsce, ale ja się z nią nigdy wcześniej nie spotkałam. A dlaczego jestem nią taka zachwycona? Ponieważ jest słodziutka i można ją jeść jak bób, tylko że z jeszcze większym smakiem :)

   No, to tyle na dzisiaj :) Kończę i idę kibicować mojej koleżance w Miss Polonia :)

Czytaj więcej »

Kiermasz bożonarodzeniowy (Christkindlmarket)

   Pogoda dziś była nawet do zniesienia, więc jak zapowiadałam, wybraliśmy się do Downtown na kiermasz bożonarodzeniowy. Jest to wydarzenie organizowane na podobieństwo świątecznych jarmarków niemieckich, ale kto kiedykolwiek był na takim kiermaszu w Berlinie, tym chicagowskim na pewno nie byłby w pełni usatysfakcjonowany. Przede wszystkim, ten tutejszy jest o wiele mniejszy, Obejść go można spokojnie w pół godziny, chyba że ktoś postanowi spróbować jakichś smakołyków bądź napitków. Po drugie, co mnie oburzyło, choć właściwie powinnam była się tego spodziewać, połowa z tych i tak nielicznych przecież stoisk, to stoiska z jedzeniem i piciem. I o ile przyjemnie było w ten chłodny dosyć dzień napić się grzańca w unikatowym kubeczku, to już drażniący był widok budek z hot-dogami i hamburgerami. Ale cóż, taki urok Ameryki, że wszędzie musi być dużo śmieciowego jedzenia. Na szczęście było też inne jedzenie, jak niemieckie precle, austriackie strucle czy francuskie naleśniki. Stoisk z dekoracjami świątecznymi było za to moim zdaniem zdecydowanie za mało, co skutkowało chociażby tym, że do każdego z nich były ogromne kolejki i ciężko było się do nich dostać, żeby chociaż zorientować się w ofercie. Ale jak już się człowiek do takiego stoiska dopchał, to nie wiadomo było, na czym oko zawiesić! I kolorowe bombki ze szkła lub porcelany, i ołowiane żołnierzyki, i drewniane pajacyki z ruchomymi rączkami i nóżkami...  Wszystko tak cudowne, że chciałoby się wszystko mieć. Ale  prym i tak wiodły oczywiście nasze polskie bombki :)
   A żeby oddać trochę tego przedświątecznego klimatu jarmarku, załączam kilka zdjęć:

    A na koniec jeszcze kilka słów o tym, jaką nauczkę wyciągnęliśmy z dzisiejszego wypadu do centrum: nigdy przenigdy nie jechać do Downtown w weekend, nie sprawdziwszy uprzednio, czy tego dnia nie odbywa się przypadkiem jakiś mecz! Dziś tego nie sprawdziliśmy i nie dość, że wpadliśmy w ogromne korki, to jeszcze mieliśmy problem ze znalezieniem taniego parkingu, gdyż pech chciał, że akurat dzisiaj musiał odbywać się mecz Chicago Bears (drużyna futbolu amerykańskiego). Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło- mieliśmy przynajmniej okazję zobaczyć tłumy fanów w granatowo- pomarańczowych barwach Bearsów zmierzające niczym pielgrzymka zombie na stadion. Kolejny interesujący widok w USA. Choć bardziej jestem ciekawa, jak to wszystko wyglądało po zakończonym meczu... ;]

Czytaj więcej »

Emigracyjne przekleństwo

   Rozpoczynając pisanie tego bloga założyłam, że będę pisała tylko o przyjemnych i interesujących rzeczach. Niestety, życie na emigracji nie składa się z samych pięknych i udanych dni, są też nieprzyjemne momenty, więc może i o nich warto napisać, skoro są takim nieodłącznym elementem.

   Największą zmorą życia na emigracji jest moim zdaniem tęsknota.

   Tęsknota za Polską jest moją towarzyszką od pierwszego dnia pobytu tutaj. Nie ma dnia, żebym nie myślała o mojej kochanej rodzinie i o wspaniałych przyjaciołach, żebym nie wspominała ulubionych miejsc czy nie sprawdzała nowin z kraju i z mojego rodzinnego miasta. Nie ma dnia, żebym nie odczuwała wątpliwości, czy aby na pewno podjęłam słuszną decyzję i nie ma dnia, żebym nie odczuwała wyrzutów sumienia, że zostawiłam wszystko i wszystkich. Każdy dzień jest jak walka, żeby jednak nie myśleć o tym wszystkim za dużo, żeby się nie zagłębiać, nie analizować, bo już doskonale wiem, czym taka przegrana w danym dniu walka potrafi się zakończyć..

    Muszę jednak przyznać, że po przeszło trzech miesiącach, tęsknota przybrała inny wymiar, można by rzec- wykrystalizowała się. Na początku był to ból za utratą wszystkiego, co było mi bliskie i przerażająca wizja tego, czego w najbliższej przyszłości zapewne będzie mi brakować. Teraz już doskonale wiem, czego mi brakuje. I nie myślę tu nawet o tak oczywistych kwestiach jak tęsknota za bliskimi osobami samymi w sobie, ale o np. ogromnej chęci wyjścia z przyjaciółkami na babskie pogaduchy do H. czy na hamburgera do B.. Zachcianka niby niewielka, a jednak niemożliwa do zrealizowania. I to właśnie boli najbardziej, ta potworna niemoc i bezsilność.

   Ktoś może powiedzieć: W takim razie wracaj!. Oczywiście nie jest to takie proste, a poza tym nie po to tu przyleciałam, żeby wracać. I mimo tych wszystkich emocji i wątpliwości nie żałuję swojej decyzji.

   Cóż, tęsknota na emigracji była, jest i będzie i nie jest to nic nadzwyczajnego czy zadziwiającego. Trzeba się po prostu przyzwyczaić.

   Ale żeby zakończyć optymistycznym akcentem- jeśli jutro (mam na myśli niedzielę- ta różnica czasu jest potwornie niewygodna!) pogoda dopisze, pojedziemy do Downtown na targi świąteczne- coś podobnego, jak ma miejsce co roku w Berlinie. Będzie więc nowy temat na post i, mam nadzieję, trochę zdjęć :)

Czytaj więcej »