7/22/2016

Co drażni mnie w chicagowskim metrze?

Co drażni mnie w chicagowskim metrze?
     Chicago jest ogromnym miastem, całe szczęście dość dobrze skomunikowanym- funkcjonuje tu kilkadziesiąt linii autobusowych i osiem tras metra. I tak się składa, że przyszło mi z tego przybytku dość często korzystać. Mówiąc ogólnie- nie mogę zbytnio narzekać. Komunikacja jest sprawna, kierowcy mili, zazwyczaj uśmiechnięci, a jak trzeba to i chwilę zaczekają. Pasażerowie zazwyczaj kulturalni i niekłopotliwi, choć oczywiście niekiedy zdarzają się wyjątki. Potrafią nawet poprawnie korzystać z ruchomych schodów, co wbrew pozorom nie dla wszystkich jest oczywiste. Skoro nie ma większych powodów do narzekań, jak to się więc stało, że powstał dzisiejszy post? Bo idelanie oczywiście nie jest. I wciąż trafiam na pewne powtarzające się zjawiska, przy których ciężko przejść mi obojętnie, tym bardziej że nie przywykłam do nich w Polsce. Zapraszam Was więc na krótką listę drażniących zjawisk, spotykanych przede wszystkim w chicagowskim metrze. Żeby potem nie było, że Was nie ostrzegałam przed przyjazdem do Wietrznego Miasta!


 
ŻEBRACY

     Z czasów mieszkania w Polsce doskonale pamiętam widok grupek czy rodzin Cyganów wsiadających ochoczo do tramwaju, raczących pasażerów swoją muzyką, widokiem umorusanych i smutnych twarzy i skarbonką brzęczącą tuż pod nosem, żeby przypadkiem żaden z pasażerów nie stracił okazji na wrzucenie paru drobniaków do puszki. Tutaj proceder żebrania ma się zupełnie inaczej. Otóż, do wagonu zazwyczaj wsiada rosły mężczyzna, rasy dowolnej, który ile sił w płucach przedstawia wszystkim pasażerom swoją tragiczną historię. Warianty są różne. Albo stracił pracę i zbiera na bilet na autobus do nowej, albo odkrył u siebie niespotykaną chorobę i zbiera na leczenie, albo jeszcze coś innego. Co ciekawe, zazwyczaj w tych historiach pojawiają się dość specyficzne terminy, np. choroba została wykryta miesiąc temu albo w ciągu tygodnia musi uzbierać pieniądze na coś. Jak wspomniałam na wstępie, dość często korzystam z komunikacji miejskiej i nieraz zdarzyło się, że danego "poszkodowanego" widziałam po kilka razy w różnych odstępach czasu. Zabawne było po kolejnych kilku miesiącach znów słyszeć, że chorobę wykryto tydzień temu...
     Plus, jeśli można tak to nazwać, tego zjawiska jest taki, że owi żebracy  nie są natarczywi czy agresywni. Przedstawią swoją historię, przejdą po wagonie, poczekają chwilę i idą do kolejnego wagonu. Zazwyczaj nie zaczepiają każdego pasażera po kolei z przypomnieniem o swoim losie. Zdarzają się jednak wyjątki, którymi obsługa metra zdecydowanie powinna się zająć... Nie zapomnę nigdy sytuacji, kiedy jechałam metrem i do mojego wagonu wsiadł kolejny żebrak. Nie podniosłam nawet głowy znad telefonu, bo na przedstawiane przez nich historie zobojętniałam już całkowicie. Aż nagle poczułam ogromny smród, a kątem oka zobaczyłam owego żebraka z wielką, gnijącą dziurą w łydce. To tyle w temacie zdrowia publicznego.


GDZIE CI MĘŻCZYŹNI?

     W Polsce nawet dziecko wie, że w komunikacji miejskiej ustępuje się miejsca osobom starszym i kobietom w ciąży, a niektórzy męźczyźni w dorosłym życiu idą dalej i ustępują miejsca także młodym, niebrzemiennym kobietom. Amerykanie natomiast uchodzą za naród życzliwy, jednak w kwestii autobusowego savoir-vivre'u pozostają daleko w tyle. Bardzo rzadko spotykam się, aby komuś ustąpiono miejsca, a jedynie cichym oburzeniem zareagować mogę na widok mężczyzn wpychających się do wagonu przed kobietami. A może to ja jestem staroświecka i niepostępowa?


TELEFONY I SŁUCHAWKI

      Widok ludzi ze słuchawkami w uszach, wpatrzonych w ekrany telefonów, nie jest niczym zaskakującym czy nowym. Nawet, jeśli tak wygląda 90% pasażerów. Problem jednak pojawia się, kiedy jedzie się zatłoczonym do cna pociągiem i trzeba dostać się do drzwi, bo zaraz "nasza" stacja. I teraz jest taka sytuacja: przed sobą masz tłum ludzi, przez który musisz się przedostać. Czas ograniczony. Nie chcesz być nieuprzejmy i przepychać się łokciami, tylko kulturalnie powiedzieć "przepraszam" i kierować się do wyjścia. Tylko że nikt Cię nie widzi, bo ma nos w telefonie, ani też nikt Cię nie słyszy, bo w uszach ma słuchawki. Rano trudno się nie zdenerwować. A druga sprawa, że przez te telefony i słuchawki nikt nie widzi, że może komuś trzeba pomóc albo ustąpić miejsca. Tłumy nieprzytomnych zombie, takie czasy.


PRZECIEŻ SIĘ JESZCZE ZMIESZCZĄ!

      Kiedy w Polsce na przystanek podjeżdża już prawie pełen autobus, a na przystanku czeka tłum ludzi, to oczywistym jest, że wszyscy będą się wpychać i układać w środku jak sardynki w puscze, żeby tylko się wszyscy zmieścili. Bo przecież nikt nie będzie czekał kolejnych dziesięciu czy dwudziestu minut aż przyjedzie kolejny, może jeszcze bardziej wypełniony autobus. Nie mówię, że jest to komfortowe czy bezpieczne, ale takie są realia. Jakież więc było moje zdziwienie, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam sytuację, gdy mniej więcej w środku trasy metra między przedmieściami, a dwontown, pociąg się wypełnił. Ludzie na platformie podnieśli oczy znad telefonów, zobaczyli, że "nie ma mejsca", po czym powrócili do swoich ważnych spraw w telefonach z myślą, że poczekają na kolejny pociąg. Tylko że do wagonu zmieściłoby się jeszcze przynajmniej z 10 osób, wystarczyło aby osoby spod drzwi przesunęły się w głąb pociągu. Jak się wkrótce przekonałam, nie było w tej sytuacji nic niecodziennego- jest to zwykła, chicagowska praktyka. W sumie jak tak na to popatrzeć to nie ma w tym nic złego, ale dziwnie jakoś na to patrzeć...




Ok, trochę żółci wylałam, ale żeby nie było zbytnio negatywnie i żeby nie zniechęcić Was do korzystania z usług CTA, to już wkrótce podzielę się z Wami kilkoma sugestiami, dlaczego mimo wszystko BARDZO warto przejechać się metrem, kiedy już odwiedza się Chicago. Do następnego!


---------------------------
O tym, jak korzystać z chicagowskiej komunikacji miejskiej pisałam TUTAJ
Przydatna i oficjalna strona dla osób korzystających z usług CTA TUTAJ

7/13/2016

Rodzinne imprezy, które pewnie znasz z amerykańskich filmów

Rodzinne imprezy, które pewnie znasz z amerykańskich filmów
     Kiedy przyleciałam do USA po raz pierwszy, dziwiło mnie praktycznie wszystko. Do tamtej pory całą moją wiedzę o Stanach, albo też coś na kształt wiedzy, czerpałam przecież głównie z amerykańskich filmów i seriali. Nie ma co ukrywać, że niektóre poczynione w ten sposób obserwacje czy zdobyte informacje okazały się być trafione, inne kompletnie nie, a jeszcze inne przez długi czas wprawiały mnie w skonfudowanie i niekiedy dopiero po pewnym czasie świtała mi w głowie lampka i pojawiała się  myśl: "Ach, to oto chodziło w tamtym filmie!". 
     Żeby oszczędzić Wam podobnych kłopotliwych myśli i sytuacji czy to przy oglądaniu hollywoodzkich produkcji, czy też przy wizycie u wujka Sama, dziś na tapet postanowiłam wziąć cztery rodzinne uroczystości, które bardzo chętnie celebrowane są w Ameryce, a w dużej mierze wciąż nie tak popularne, choć to się szybko zmienia, w Polsce. W skrócie opowiem Wam o co w nich chodzi i, mówiąc potocznie, po prostu z czym to się je. Zapraszam!


  • Obiad na Święto Dziękczynienia
    Tradycyjny, świętodziękczynny obiad w amerykańskim wydaniu jest czymś, co pamiętam już z wczesnego dzieciństwa. Właściwie nie tyle sam obiad, co wielki znak zapytania, który pojawił się w mojej głowie zapewne podczas oglądania produkcji typu "Lassie", kiedy to w trakcie akcji pojawił się motyw Święta Dziękczynienia. No bo jak to, o co chodzi? Przecież w Polsce nie ma takiego święta! Jako że były to tak zamierzchłe czasy, że dla zwykłego śmiertelnika nawet nie było jeszcze dostępnego internetu, to na odpowiedź musiałam poczekać dobrych kilka lat. Żeby natomiast zaoszczędzić Wam poszukiwań i wertowania internetu napomknę tylko dla przypomnienia, że Święto Dziękczynienia (Thanksgiving Day) obchodzi się w USA w czwarty czwartek listopada dla upamiętnienia obiadu, który w 1621 roku, z okazji obfitych plonów, odbyli pierwsi pielgrzymi na amerykańskiej ziemi z Indianami. (Jeśli interesuje Was ten temat, to możecie zajrzeć do moich starszych postów traktujących o Święcie Dziękczynienia: 2012, 2013, 2014)
     Dzisiaj, Święto Dziękczynienia jest chyba moim ulubionym amerykańskim świętem. Głównie dlatego, że jest typowo rodzinne, pozbawione podłoża religijnego i przez to w każdym domu obchodzone nieco inaczej. Swoją drogą mam wrażenie, że gdyby spytać kilku przypadkowych Amerykanów na ulicy, jaka jest geneza i idea tego dnia, to pewnie ilu spytanych, tyle byłoby odpowiedzi. Ale to już inny temat. 
      Jeśli chodzi o sam obiad, to na świętodziękczynnym stole w niemal każdym amerykańskim domu pojawi się pewna pula potraw. Gość honorowy to oczywiście pieczony indyk, z czym zapewne większość z Was kojarzy ten dzień. Dla towarzystwa- dania z sezonowych warzyw, przede wszystkim dyni i squasha, na przykład zupy, zapiekanki czy tarty. A do dopełnienia smaku, chyba mój ulubiony element- żurawina, najczęściej w postaci sosu lub konfitury.


  • Bridal Shower
     Kolejne dwie uroczystości ściśle związane są ze ślubem i weselem. Pierwsza z nich to Bridal Shower, czyli uroczysty obiad organizowany na kilka tygodni przed weselem. Szczerze mówiąc po raz pierwszy usłyszałam o nim już będąc w Stanach i początkowo podeszłam do niego bardzo sceptycznie, wręcz negatywnie. Moim głównym zarzutem była sama idea tego zwyczaju, zgodnie z którą zaproszeni goście wręczają przyszłej parze młodej prezenty (nie gotówkę), co nie ma żadnego związku z tym, że przychodząc na wesele zwyczajowo wręczają młodym koperty z gotówką. Wydawało mi się to niestosowne, żeby podwójnie wymagać od gości prezentu. Szczerze mówiąc dopiero teraz zapaliła mi się lampka, że raczej nikt nie byłby zdziwiony dostając w kopercie od Amerykanina $20...
     Ale wracając do tematu. Jak wspomniałam, Bridal Shower jest uroczystym obiadem, który zwyczajowo organizują przyjaciółki panny młodej i na który zaproszone są wyłącznie kobiety. Historycznie ideą Bridal Shower było, aby przygotować przyszłą panią domu do jej roli, zaopatrzając ją w stosowne narzędzia i przyrządy domowe. W obecnych czasach, przed uroczystością, państwo młodzi udają się do sklepu i przygotowują listę prezentów, które chcieliby otrzymać. Jeśli kojarzycie z jakiegoś filmu scenę, gdzie narzeczeni biegają po slepie z "pistoletem" i skanują produkty to tak, najprawdopodobniej przygotowują się właśnie do Bridal Shower. Goście wraz z zaproszeniem na obiad otrzymują karteczkę z informacją, w jakim sklepie zarejestrowana jest lista prezentów i następnie mogą wybrać z niej to, co chcą podarować młodym na nową drogę życia. Zazwyczaj są to tak prozaiczne rzeczy jak pościel, żelazko czy zastawa obiadowa. Kiedy dany gość wybierze i zakupi jakiś produkt z listy, owa rzecz staje się automatycznie niedostępna dla osób, które na zakupy wybiorą się później. Zdecydowanym plusem takiego rozwiązania jest to, że narzeczeni dostają dokładnie to, czego potrzebują i dokładnie o takim wyglądzie, jaki im odpowiada.
    Sam obiad najczęściej odbywa się w restauracji. Zawsze towarzyszy mu oficjalne rozpakowanie prezentów przez narzeczonych i podziękowania dla gości za upominki. Niekiedy także odbywają się drobne gry i konkursy.

Bridal Shower z lat 50. XX wieku. Czyż nie urocze? Są tu jakieś feministki? :)
  • Rehearsal Dinner
     Nie ma co ukrywać- Amerykanie do tematu ślubu i wesela podchodzą śmiertelnie poważnie. Zawsze dziwiło mnie, jak można wesele planować przez kilka lat, a mieszkając w USA zaczęło mnie również zastanawiać, jak można przeżyć tyle imprez towarzyszących? Obiad zaręczynowy, wieczór panieński/kawalerski, bridal shower, a na sam koniec jeszcze rehearsal dinner. A co to w ogóle jest? Nie zaskoczę Was- na 100 % kojarzycie to wydarzenie z amerykańskich filmów.
     Rehearsal dinner to uroczystość organizowana na dzień przed ślubem, kiedy młodzi, orszak ślubny i najbliższa rodzina są już po próbie generalnej (stąd nazwa "rehearsal"). Zwyczajowo jest to obiad organizowany przez rodziców pana młodego, podczas którego rodziny mają okazję się lepiej poznać, a młodzi powspominać. Odgrzebujecie już w pamięci te filmowe sceny, gdy młodzi prezentują pokaz slajdów ze zdjęciami z dzieciństwa oraz początków ich związku? Tak, to właśnie ta impreza. 
       Kiedyś dziwiło mnie, jak to możliwe że amerykańskie wesela kończą się o wiele szybciej niż polskie, a o poprawinach chyba nikt nie słyszał. Im bardziej jednak poznaję tutejsze zwyczaje i tradycje, tym bardziej przestaje mnie to dziwić- przy tak obfitym świętowaniu przed, nikt już nie ma siły na przeciąganie zabawy o kolejne dni.


  • Baby Shower 
     Zazwyczaj kiedy ludzie przejdą już przez całe zamieszanie związane z zaślubinami, przychodzi czas na dziecko. A tym samym na kolejną uroczystość- Baby Shower. Pamiętam, że zanim jeszcze wyjechałam na stałe z Polski, zwyczaj ten zaczynał już wkraczać nad Wisłę, możliwe więc, że wiele z Was już przynajmniej o nim słyszało, a być może również w takim wydarzeniu miało okazję uczestniczyć.
     Baby Shower to drobna impreza, najczęściej w formie obiadu lub poczęstunku, organizowana na kilka tygodni przed terminem porodu. Zgodnie z zasadą, Baby Shower jest organizowany jedynie w trakcie pierwszej ciąży, ale odstępstwa od tej reguły raczej nie są uważane za niestosowność, szczególnie jeśli od poprzedniej ciąży upłynęło już sporo czasu. Zwyczajowo, podobnie jak na Bridal Shower, są tutaj zaproszone jedynie kobiety, a całość organizują najbliższe przyjaciółki przyszłej mamy, choć nie jest niczym niespotykanym, jeśli za sterami organizacji staje sama ciężarna. Idea jest również podobna jak w przypadku Bridal Shower- zaopatrzyć przyszłą mamę w rzeczy niezbędne przy opiece nad maluchem- pieluchy, śpioszki, zabawki, itp. Podobnie sporządzana jest również lista prezentów. Baby Shower jest zazwyczaj bardzo przyjemnym wydarzeniem, podczas którego jest mnóstwo miejsca na konkursy, śmiech i zabawę.



     I jak Wam się podobają te typowo amerykańskie tradycje?

7/02/2016

Witajcie w dżungli! Kilka słów o Guns N' Roses na Soldier Field

Witajcie w dżungli! Kilka słów o Guns N' Roses na Soldier Field
    Są takie marzenia, o których doskonale wiemy, że przyjdzie taki dzień, aby je w końcu spełnić. Są też takie, które wręcz boimy się snuć, bo doskonale wiemy, że do ich spełnienia i tak nie dojdzie. Nie w tym życiu. Not in this lifetime. A jednak! Takie właśnie, wydawałoby się marzenie nie do spełnienia, przyszło mi zrealizować wczoraj. Koncert Guns N' Roses, w takim składzie, to zdecydowanie wydarzenie, które na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Dziś jeszcze pełna jestem wczorajszych emocji, którymi jak najszybciej chcę się z Wami podzielić, więc zapraszam na kilka całkowicie luźnych informacji i wrażeń z wczorajszego koncertu. 

  • Wiadomość o koncercie pojawiła się kilka miesięcy temu, wkrótce potem bilety weszły do sprzedaży. Rozeszły się tak szybko, że postanowiono zorganizować w Chicago jeszcze jeden koncert, 2 dni później niż pierwotnie zaplanowany. Nie ma się co dziwić! Trasa "Not in this Lifetime", której częścią był wczorajszy koncert i będzie jutrzejszy, to pierwsza od wielu lat okazja, by zobaczyć zespół w TAKIM składzie. Axl, Slash i Duff na jednej scenie- to musiało się udać!
  • Koncert odbywał się na chicagowskim stadionie Soldier Field, który jest w stanie pomieścić ponad 60 tysięcy widzów. Był to pierwszy koncert, który miałam okazję podziwiać w takim otoczeniu, jak i pierwsza moja obecność na Soldier Field. Show było niesamowite, wliczając w to świetne nagłośnienie, rewelacyjny klimat, dopasowane wizualizacje w tle oraz fajerwerki na początek i koniec koncertu. Muszę jednak przyznać, że mimo wszystko chyba bardziej przemawiają do mnie koncerty w klubach, kiedy jest się blisko muzyków. No chyba że mowa o Woodstock. Wyobrażacie sobie Guns N' Roses na Woodstocku? To by było wydarzenie! Już widzę te tłumy śpiewające każdą piosenkę wraz z zespołem na kostrzyńskim polu... Ale wróćmy do wczorajszego koncertu!  
Zakończenie konceru. Fot.ABC7
  • Jako support przed Gunsami zagrał Alice in Chains. Dostać taki bonus- bezcenne! Jak się jednak okazało, czego nie mogę pojąć, nie wszyscy potrafili to docenić, ponieważ w trakcie koncertu Alice zaledwie połowa trybun była wypełniona widzami. Występ, jak to na support przystało, nie był zbyt długi- trwał zaledwie 45 minut. Zaledwie, bo kto jak kto, ale Alice in Chains zdecydowanie zasługuje na więcej czasu na scenie. Jak się jednak później okazało, miało to swoje dodatkowe uzasadnienie czasowe? Jakie? O tym poniżej.
  • Przed koncertem Guns N' Roses bardzo zastanawiałam się co z tego wyjdzie. Nie ma co ukrywać- chłopaki mają już swoje lata! Jak się jednak okazało, moje obawy okazały się być całkowicie bezpodstawne- cały zespół zaprezentował niesamowitę kondycję i szacunek do fanów. Chyba pierwszy raz miałam okazję być na dwuipółgodzinnym koncerie! Żadnych przerw, żadnego straconego czasu, cały czas niesamowite show! 
  • W czasie tak długiego występu, nie mogło być inaczej, fani usłyszeli całe mnóstwo hitów zespołu, jak choćby "Knockin' on Heaven's Door", "November Rain", "Sweet Child O'Mine", czy "Paradise City", zagrane tradycyjnie na zakończenie koncertu. Prawie do końca przyszło mi niepokoić się, czy aby na pewno usłyszę moje absolutnie ulubione "Don't Cry". Usłyszałam ;) Choć muszę przyznać, że moim zdaniem w wersji koncertowej zdecydowanie najlepiej ze wszystkich utworów brzmi "Welcome to the Jungle".
  • Axl jest w rewelacyjnej formie. Solówki Slasha są powalające. Jednak pomimo tych dwóch tak silnych osobowości, na scenie było widać i słychać cały zespół, co bardzo mi się podobało.
  • W cenie biletu była chyba ukryta opcja "darmowe inhalacje z marihuany".  Nie trzeba było nic palić, by poczuć w płucach dym.
  • Co mnie bardzo zaskoczyło, gdy zespół tylko skończył grać, ludzie po prostu wstali i zaczęli się rozchodzić. Okej, zdaję sobie sprawę, że koncert był długi i każdy fan powinien być usatysfakcjonowany, ale nie wyobrażam sobie takiej sytuacji w Polsce. U nas pewnie przez przynajmniej 10 kolejnych minut ludzie staliby i skandowali z nadzieją, że a nuż uda się ugrać jeszcze jednego bisa.
  • Informacje praktyczne dla osób wybierających się na Soldier Field: ceny hot dogów zaczynają się od 7 dolarów, a napojów alkoholowych, w tym piwa, od 10 dolarów. Na stadion nie wniesiecie żadnych napojów, nawet wody czy pepsi, wszystko trzeba kupić na miejscu. Zdecydowanie na plus obsługa stadionu i sprawność przy wpuszczaniu fanów na obiekt. Nam całość, od wejścia do rutynowej kontroli i sprawdzenia biletu, poprzez kupienie drinka, po zajęcie miejsca, zajęła może 10 minut. 
  • Wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale zdecydowanie warto kupować bilety na przedsprzedaży. Ja za swój bilet, który cenowo był mniej więcej w połowie stawki, na przedsprzedaży zapłaciłam 90-kilka dolarów. Kilka dni później, kiedy bilety weszły do regularnej sprzedaży, miejsca w tym samym sektorze kosztowały prawie 300 dolarów. Jaką cenę osiągnęły ostatecznie, nie mam pojęcia. 
  • Podsumowując- z konceru wyszłam niesamowicie zadowolona. Był to zdecydowanie jeden z najlepszych koncertów, w jakich miałam okazję uczestniczyć. Slashowi chyba też się podobało: 

 A na sam koniec kilka zdjęć z wczorajszego konceru. Robione żelazkiem, ale cóż począć.

Jescze przed koncertami, prawie pusty stadion, choć miejsca pod sceną już zajęte. Jak ci ludzie wytrzymali tyle godzin? Podziwiam!

Alice in Chains na scenie
Początek występu Gunsów, za moment pojawią się na scenie





Dziękujemy za koncert!
Copyright © 2016 Pamiętnik Emigrantki , Blogger