Wyszłam z domu po 4 tygodniach, czyli Chicago w kwarantannie

     Od czterech tygodni pracuję z domu. Wczoraj zorientowałam się, że dziś muszę na chwilę pojechać do biura. Kto by pomyślał, że przez miesiąc tyle się zmieniło!

  

     Wstałam. Umyłam włosy. Zrobiłam makijaż, pierwszy raz od miesiąca. O ile wytuszowanie rzęs można nazwać makijażem. Tak czy inaczej, kiedy zobaczyłam w lustrze maskarę na rzęsach, poczułam się niemal jak w pełnym makijażu i gotowa na letnią imprezę z dziewczynami- niesamowite, jak zmienia się nasze postrzeganie swojego wyglądu. Sprawdzam prognozę pogody. Aktualnie 1 stopień na plusie, w ciągu dnia ma wzrosnąć do 7. Cholera, w co się ubierało w taką pogodę? Zapomniałam.

        Przed wyjściem szybkie sprawdzenie stanu torebki:

Maseczka jednorazowa ✅

Żel antybakteryjny ✅

Klucze ✅

Słuchawki ✅

Karta przejazdowa ✅

Trochę się zmieniły priorytety.

      Dobra, chyba mogę iść. Schodzę. Fuck, zapomniałam okularów, a dziś takie piękne słońce. Wracam na górę. Siadam, liczę do 10. Niby jestem wykształconą, nowoczesną kobietą i w zabobony nie wierzę, ale jednak czasem czucie i wiara silniej do mnie przemawiają niż mędrca szkiełko i oko. Dobra, biorę te okulary, zakluczam za sobą drzwi, sprawdzam czy na pewno zamknięte. Schodzę po raz drugi. Zaczynam się czuć jak Adaś Miauczyński w "Dniu Świra".

     Idę na stację metra. O, jak przyjemnie! Słońce świeci, świat zaczyna się powoli zazieleniać po zimie. Na mojej drodze nie ma żywej duszy.

      Tak samo na stacji. To się nie zdarza normalnie o tej porze. Podjeżdża pociąg, wsiadam. Jedna osoba w środku. To już w ogóle nigdy się nie zdarza! Siadam po przeciwległej stronie wagonu, przy samych drzwiach, bo może jak większy przewiew, to wywieje wirusa. Nie wiem, tak się pocieszam. Zakładać maseczkę skoro nikogo nie ma, czy oszczędzać? Przecież tak trudno o nie teraz. Nie wiem co się robi w takich sytuacjach, przecież od miesiąca nie jechałam metrem. Dobra, to może chociaż apaszkę nasunę na twarz. Nie mogę w tym oddychać. K***a. 

      Nie dotykaj twarzy, nie dotykaj twarzy!- powtarzam jak mantrę.

    Jadę. Moja trasa to w sumie jakieś 40 minut. Na kolejnych stacjach dosiadają kolejne osoby, pojedyncze. Nie ma tłumów jak zwykle o tej porze. Normalnie nie byłoby już gdzieś usiąść, dziś między mną a najbliższą osobą są jakieś 4 metry odległości. Sprawdzam w internecie jaką długość ma wagon CTA i liczę, ile osób teoretycznie może wejść, by zachować social distancing. 14 metrów, 7 osób, chyba że może po skosie usadzać, to wtedy jakoś więcej. Ale te obliczenia i tak o kant tyłka rozbić, bo po drugiej stronie wagonu na przeciwko siebie siedzą 2 osoby, to mniej niż 2 metry odległości przecież. Metr może, góra półtora.

     Dojeżdżam powoli do downtown. W wagonie dalej pustka.

    Wysiadam. Przez całą trasę udało się zachować odpowiednią odległość między mną a najbliższym współpasażerem, a ostatnie 10 minut byłam w wagonie całkiem sama. Przez całą trasę poza mną były tu dokładnie 4 osoby. Tyle wygrać. 

     Stacja pusta. Przez 5 minut drogi ze stacji do biura mijam 2 osoby. Wiem, bo dokładnie liczyłam. Wstrzymywałam oddech przecież. Normalnie o tej porze ludziów jak mrówków, idzie człowiek gnany i pchany tłumem. Nie dzisiaj. Pewnie nie w ostatnim miesiącu, i pewnie jeszcze nie przez najbliższy miesiąc.

        Wchodzę do budynku i jadę na swoje piętro. W windzie jestem jedyna. Mimo że w moim pionie jest 6 wind, normalnie każda z nich jest pełna. Nie dzisiaj. W newsach puszczanych w windzie czytam, że Prezydent Trump zapowiada ponowne otwieranie biznesów na początku maja. No zobaczymy.

      U mnie w biurze pracuje około 60 osób. Dziś poza mną widzę jedną. Witamy się na odległość uśmiechem i zwyczajowym "Hi, how are you". Nicka chyba można zaliczyć do essential workers. Dzięki niemu wszyscy inni mogą pracować z domu. Nick zajmuje się przychodzącą i wychodzącą korespondencją i wysyła niezbędne przybory i dokumenty tym, którzy pracują z domu. Nick jest bohaterem naszej kancelarii. Dzięki, Nick!

       Idę do swojego biurka, robię, co mam zrobić, biorę, co mam wziąć i wychodzę. Kto wie, kiedy znów tu zawitam.

      W drodze do windy mijam toaletę. Zrobić siku na zapas, żeby nie marnować papieru w domu? Nie januszuj Paulina, nie januszuj, karcę sama siebie i zastanawiam się jak to się stało, że mimowolnie dałam się wciągnąć w tę zbiorową histerię.

    Wychodzę z budynku. Staję na chwilę i oddycham głęboko rześkim, kwietniowym powietrzem. Taki piękny dzień! Tak chciałoby się w pełni skorzystać z tej wiosny!

     Skoro już jestem w downtown - myślę sobie - to podejdę może te parę kroków do Millenium Park; zobaczę, czy naprawdę tak pusto, jak pokazują w mediach.

     Idę. Z mijanych po drodze barów i kawiarni, które oferują bądź mogłyby oferować jedzenie na wynos, otwarty jest tylko Dunkin Donuts i McDonald. Pojedyncze, otwarte biznesy mają na drzwiach duże znaki "We are open". Na chodnikach poza mną, kilkoma osobami pielęgnującymi zieleń i kilkonastoma pracownikami budowlanymi, raczej niewielu jest przechodniów. Zwykle zakorkowane ulice dziś są prawie puste. Mija mnie kilka radiowozów i autobusów. Witamy w Mieście Duchów, Panie i Panowie!

       Millenium Park faktycznie zamknięty w całości, a wokół niewiele się dzieje. Na ulicach powstają kolorowe oznaczenia stworzone przez pracowników miasta, a ja zastanawiam się: będzie kopane, czy tylko przemalowywane? Może korzystając z niewielkiego ruchu na drogach, remonty ulic uda się w tym roku skończyć sprawniej? 

      Po chodnikach wartkim krokiem poruszają się pojedynczy przechodnie. Wszyscy starają się utrzymywać odpowiedni dystans, część ma usta zakryte maseczkami i widać, że raczej nikt nie jest tu na rekreacyjnym spacerze. Poza nielicznymi wyjątkami, ludzie poruszają się pojedynczo lub w parach.

       Co mnie zaskakuje to czystość na ulicach. Widać, że służby miejskie pracują szybciej, niż ludzie brudzą. Nie ma zużytych maseczek na chodnikach, a pierwsze zużyte rękawiczki zobaczę dopiero za chwilę w metrze. Jeszcze fekalia mogłyby zniknąć z tych szarych płyt i byłoby już naprawdę nienagannie. 

      Wracam do domu i do pracy jednocześnie. Wieje chłodny wiatr, a miasto jest dla mnie zbyt depresyjne. Zwykle tętniące życiem i energią, głośne, radosne i kolorowe, dziś wygląda jak ledwo ocalone po apokalipsie. 

       Kiedy wrócimy do normalności?

Czytaj więcej »

Co poza Netflixem? Kulturalna kwarantanna

     Dzisiejszy post nie będzie zbytnio powiązany z życiem w USA. Ale jako że w sytuacji mniej lub bardziej dobrowolnej domowej kwarantanny spowodowanej światową pandemią Covid-19 są obecnie tysiące (setki tysięcy?) osób mówiących po polsku, to pomyślałam, że podzielę się z Wami moimi kulturalnymi znaleziskami. Tak, Netflix robi robotę, ale czasem chce się jednak czegoś innego. Zapraszam Was więc do przeczytania moich propozycji spędzenia kwarantanny z szeroko rozumianą kulturą, ale poza znanymi platformami typu Netflix czy Youtube. Wciąż w internecie, nie łamiąc zasad "social distancing", całkowicie za darmo i legalnie.

Obraz Sofia Iivarinen z Pixabay

Spektakle i koncerty

    W tej kategorii zdecydowanie polecam stronę Ninateka. Jest to platforma, na której zebrane są zasoby Narodowego Instytutu Audiowizalnego. Można więc oglądać spektakle teatralne, opery i koncerty, odtwarzać słuchowiska, oglądać filmy, czy podziwiać zbiory fotografii. Wybór jest naprawdę ogromny! Ponadto, z okazji "narodowej kwarantanny', Ninateka codziennie o godzinie 20.00 zaprasza na pokazy specjalnie wybranych produkcji. Jeśli ktoś chce nadrobić zaległości kulturalne, to zdecydowanie jest to idealna okazja!

Światowe muzea sztuki

    W trakcie trwania pandemii podróżowanie po świecie i zwiedzanie muzeów jest co najmniej utrudnione, a w niektórych przpadkach nawet niemożliwe. Nie oznacza to jednak, że nie możemy zwiedzać znanych muzeów i podziwiać ich zasobów siedząc wygodnie w fotelu! W wirtualnym świecie wszystko jest możliwe.

     Wiele muzeów na świecie oferuje (nie tylko przy okazji obecnej pandemii, ale także w bardziej normalnych warunkach) podziwianie ich zbiorów online. Wśród tych placówek są chociażby paryskie Musee d'Orsay, berliński Pergamon, amsterdamskie Muzeum Van Gogha, meksykańskie Narodowe Muzeum Antropologii i wiele innych. Jeśli wpiszecie w wyszukiwarce jakieś muzeum, które zawsze chcieliście odwiedzić, to jest duża szansa, że przynajmniej część jego zbiorów będzie dostępna online.

     Do pogłębiania wiedzy o sztuce i czytania ciekawostek polecam też stronę Google Arts & Culture.

Obraz Sumanley xulx z Pixabay

     Ja ze swojej strony szczególnie polecam chicagowskie muzeum sztuki- Art Institute. Jest to obecnie drugie co do wielkości muzeum sztuki w Stanach Zjednoczonych (po nowojorskim Metropolitam Museum of Art) oraz dziesiąte na świecie. Znane jest przede wszystkim ze zbiorów sztuki amerykańskiej oraz ogromnych zbiorów sztuki europejskiej, w tym największego poza Francją zbioru prac impresjonistycznych i postimpresjonistycznych. Ale nie martwcie się, każdy znajdzie tu coś dla siebie, w końcu muzeum posiada 260 tysięcy eksponatów! Art Institue ma cudowną kolekcję online, ale jeśli nie macie chęci oglądać wszystkiego, to polecam Wam mój starszy post, w którym pokazałam 10 moich ulubionych dzieł z tego muzeum (do przeczytania TUTAJ). Tak na marginesie, obecnie w Art Institue odbywa się ogromna wystawa czasowa prezentująca ponad 50 prac El Greco! Mam ogromną nadzieję, że ze zwględu na obecne utrudnienia, zostanie ona przedłużona...

Książki do czytania i słuchania

     Wiele z internetowych księgarni oferuje część zbiorów za darmo. Są to w dużej mierze pozycje, do których wygasły prawa autorskie. Jeśli więc ktoś gustuje w starszej literaturze, to jest duża szansa, że znajdzie ją w sklepach internetowych lub innych legalnych źródłach, na przykład Bibliotece Wolne Lektury (polecam!).

     Ja jednak dziś chciałabym zwrócić szczególną uwagę na ofertę Empiku. Księgarnia ta bowiem zdecydowanie wyszła na przeciw osobom, które utknęły w domu i oferuje darmowy pakiet 60 dni premium. Po wykorzystaniu bezpłatnego kodu i zainstalowaniu aplikacji Empik Go, mamy dostęp do bardzo pokaźnej kolekcji e-booków i audiobooków (sprawdziłam na sobie, naprawdę działa).

Obraz Engin_Akyurt z Pixabay

A jak Wy radzicie sobie starając się nie wyściubiać nosa z domu? Dajcie znać, jeśli macie jakieś swoje ciekawe znaleziska! A tymczasem dbajcie o siebie, dbajcie o innych i miejmy nadzieję, że to szaleństwo skończy się jak najszybciej!

Czytaj więcej »

Kroniki Policyjne: Dziwne przypadki Jussie Smolletta

     Chicago to istne miasto grzechu. Każdego dnia dochodzi tu do setek przestępstw: kradzieży, rozbojów, pobić, gwałtów, porwań, zabójstw... Z jednej strony nie dziwi to, patrząc na wielkość miasta. Ale z drugiej strony niektóre z tych przestępstw są albo tak zatrważające, albo tak kuriozalne, albo też tak zaskakujące, że aż proszą się, by poświęcić im więcej uwagi. Stąd też pomysł na serię "Kroniki Policyjne".

     Dziś opowiem Wam historię tak kuriozalną, że mimo iż nabrała ona całkiem sporego rozpędu i wciąż dzieją się w niej wręcz niewyobrażalne zwroty akcji, to spoglądam na nią z uśmiechem politowania, a słuchając o niej czuję przechodzące mnie ciarki żenady. Zapraszam do opowieści o dziwnych przypadkach Jussie Smolletta.

Napaść, która poruszyła Ameryką

     Nocą 29 stycznia 2019 roku Jussie Smollett, amerykański piosenkarz i aktor średnio-niskiego formatu (znany głównie z serialu "Imperium"), wychodził właśnie z Subway'a i zmierzał do swojego mieszkania w centrum Chicago, gdy napadło go dwóch białych mężczyzn. Fizyczny atak nastąpił w akompaniamencie rzucanych pod adresem Smolletta obelg o charakterze rasistowskim i homofobicznym (Jussie jest czarnoskórym gejem). Dało się również słyszeć wykrzykiwane przez napastników hasło "Make America Great Again", będące sloganem wyborczym Donalda Trumpa i obecnie często kojarzone z antyimigracyjnymi nastrojami w Stanach Zjednoczonych. Mężczyźni wylali również na swoją ofiarę dziwną substancję, po czym zbiegli.

    Tego samego ranka, po krótkiej hospitalizacji, Smollett został wypisany do domu w dobrym stanie ogólnym. Poza powyższą historią zeznał policji, że napaść odbyła się ewidentnie na podłożu nienawiści i mogła mieć związek z jego wcześniejszą krytyką administracji Trumpa.

    W świecie amerykańskich social media zawrzało. Liczni aktorzy i politycy z oburzeniem i współczuciem wypowiadali się o zaistniałej sytuacji, jednocześnie okazując wsparcie Smollettowi. W mediach rozgorzała dyskusja na temat aktualnej sytuacji w kraju i cichym zezwalaniu na mowę nienawiści. Jessie nie był jednak w pełni usatysfakcjonowany odzewem i miał nawet powiedzieć, że gdyby napastnikami byli Meksykanie, muzułmanie, albo czarnoskórzy, wówczas mniej osób miałoby tak sceptyczne nastawienie do jego historii.

    Poniżej możecie obejrzeć i posłuchać, jak przekonująco Jussie opowiadał o ataku w pierwszym wywiadzie po wydarzeniu:

   A to wszystko to dopiero początek...

Jak to właściwie było?

     Jako że napaść na Jussiego odbiła się tak głośnym echem w całym kraju, to chicagowska policja nie miała wyjścia- sprawą musiała się zająć. I tak oto przez kolejny miesiąc, stróże prawa przeglądali nagrania z monitoringu, analizowali dowody, przepytywali świadków i łączyli fakty. Do sprawy włączyło się również FBI.

     Jakież było zdziwienie opinii publicznej gdy w połowie lutego okazało się, że... całą napaść upozorował sam Jussie Smollett! Wynajął on w tym celu dwóch braci nigeryjskiego pochodzenia,  Abimbola ("Abel" lub "Bola") i Olabinjo ("Ola") Osundairo, których nota bene poznał na planie serialu "Imperium" i do których, podobno, od czasu do czasu pisał, by zdobyć różne narkotyki, wliczając w to ekstazy i kokainę. Na kilka dni przed "atakiem" Smollett dokładnie poinstruował "napastników" co mają robić i jakie hasła wykrzykiwać oraz wręczył im czek na $3,500 dolarów.

Bracia Osundairo

     Bracia Osundairo zostali zatrzymani przez odpowiednie służby na lotnisku, gdzie wybierali się do Nigerii (albo stamtąd wracali- w zależności od źródła). Swoimi zeznaniami uzupełnili dotychczasowe ustalenia policji i mimo że Jussie kategorycznie zaprzeczał tym doniesieniom podczas swoich przesłuchań, wkrótce został oskarżony o składanie fałszywych zeznań i upozorowanie napaści. Według ustaleń policji motywem aktora do upozorowania ataku na samego siebie było... niezadowolenie z dotychczasowej gaży na planie "Imperium" i chęć zdobycia rozgłosu, który to miałby mu przynieść wyższe zarobki.

Ekspresowy proces...

     Pomiędzy 20 lutego a 26 marca 2019 roku, Smollett zdążył zostać postawiony w stan oskarżenia i usłyszeć zarzuty składania policji fałszywych zeznań (jest to zbrodnia czwartego stopnia zagrożona karą 3 lat pozbawienia wolności), oddać się w ręce policji, wyjść za kaucją w wysokości 10 tysięcy dolarów zapłaconą przez jego przyjaciela (czyli raptem 10% z zażądanej przez sąd kwoty), aż w końcu pójść na ugodę, na mocy której wszystkie zarzuty przeciwko niemu zostały oddalone, a on w zamian zgodził się podarować zapłaconą wcześniej kaucję i odsłużyć 16 godzin prac społecznych.

     Opinią publiczną znowu zawrzało. Po pierwsze, jak to się stało, że proces aktora przebiegał tak ekspresowo? Czy celebryci mają inne prawa niż zwykli obywatele?- pytano. Po drugie, poruszyło się również środowisko prawnicze, przede wszystkim prokuratorskie. Izba Prokuratorów Stanu Illinois (IPBA) wydała nawet oficjalne oświadczenie podważające proces Smolletta i jego zakończenie, wskazując na różne naruszenia proceduralne i etyczne. (Kto ma ochotę poćwiczyć swój angielski język prawniczy, to całość oświadczenia można znaleźć TUTAJ). Również Federalne Biuro Śledcze postanowiło przyjrzeć się sprawie i zbadać, dlaczego zarzuty zostały tak szybko oddalone, ale jak do tej pory nie znam ich ustaleń.

... i kolejne procesy!

     

     Nie byłaby to jednak aż tak pasjonująca opowieść, gdyby nie... kolejne procesy związane ze sprawą.

      Otóż 28 marca, czyli raptem dwa dni po zakończeniu ekspresowego procesu Smolletta, miejscy adwokaci wraz z chicagowską policją wysłali do Jussiego oficjalne wezwanie do zapłaty. Chicago domagało się od aktora natychmiastowej zapłaty ponad 130 tysięcy dolarów jako rekompensaty za nadgodziny, które musieli przepracować chicagowscy policjanci oraz inni pracownicy miejscy w związku z prowadzeniem dochodzenia nad domniemanym atakiem na aktora. Jeśli Smollett odmówiłby zapłaty za straty miasta, wówczas zgodnie z prawem mógłby zostać pozwany i Chicago mogłoby domagać się od niego trzykrotności tej kwoty, czyli prawie 400 tysięcy dolarów!

     Tak na marginesie- wyobraźcie sobie oburzenie chicagowian na tym etapie sprawy: miasto wiecznie boryka się z problemami finansowymi, co chwilę podnoszone są kolejne miejskie podatki, a tu, przez jakiegoś mało znanego aktorzynę z urojeniami, w miesiąc rozpływa się 130 tysięcy dolarów.

    Jak nietrudno się domyślić znając tę historię już na tym etapie, Jussie oczywiście wyparł się wszystkich zarzutów, powiedział, że działał w dobrej wierze i ostatecznie odmówił zapłaty 130 tysięcy, na skutek czego 12 kwietnia Chicago złożyło w sądzie zapowiadany pozew. Adwokaci aktora złożyli natomiast w odpowiedzi wniosek o oddalenie pozwu argumentując, że normalnie dochodzenie policji nie jest tak rozbudowane i ich klient nie mógł wiedzieć ani przewidzieć, że pochłonie ono aż tak duże zasoby czasowe i finansowe. Sąd jednak nie przychylił się do wniosku obrony i postanowił procedować. Na chwilę obecną sprawa jest wciąż w sądzie i szacuje się, że jej rozwiązanie może potencjalnie nastąpić w przyszłym roku. Wydaje mi się jednak, że obie strony, ze względu na rozgłos i medialność sprawy, znalazły się w niemałym impasie i o ile szybko nie pójdą na jakąś sensowną ugodę, to ten impas będzie się tylko pogłębiał. Normalnie napisałabym zatem, że nie wierzę w tak szybkie zakończenie procesu, ale mając na uwadze wcześniejsze wydarzenia w tej sprawie, to chyba wszystko jest możliwe.

    23 kwietnia do sądu federalnego z kolei trafił pozew braci Osundairo- o zniesławienie, przeciwko prawnikom Smolletta, którzy mieli podtrzymywać, że to Abel i Ola byli faktycznymi sprawcami napadu. Przypomnę, że bracia Osundairo zostali przesłuchani przez policję w lutym i, na podstawie ich zeznań i zebranych dowodów, zwolnieni.

     W błędzie jest ten, kto pomyślał, że na tym już koniec albo że Jussie postanowił przyjąć postawę obronną. Nic bardziej mylnego! Jussie postanowił atakować! Raptem kilka dni temu adwokaci Smolletta złożyli w sądzie pozew wzajemny przeciwko miastu argumentując, że policjanci celowo przedstawiali dowody tak, by sugerować, że Jussie upozorował atak, a postępowanie władz Chicago przeciwko ich klientowi jest złośliwe i wynika tylko z tego, że ówcześnie urzędujący Burmistrz- Rahm Emmanuel, podobnie jak komendant policji Eddy Johnson, nie byli zadowoleni z pierwotnego rozstrzygnięcia sprawy.

Co dalej z karierą Smolletta?

     Jak wspomniałam wcześniej, domniemanym motywem Smolletta była chęć nadania sobie rozgłosu i tym samym możliwość negocjowania wyższych stawek za swoją pracę aktorską. Jak się chłopina musiał zdziwić, gdy tuż po tym, jak postawione zostały mu oficjalne zarzuty, producenci serialu "Imperium" postanowili pozbyć się kłopotliwego aktora z obsady swojej produkcji. O ironio, zamiast dostać lepsze warunki, Jussie stracił pracę i póki co uchodzi raczej za persona non grata, niż za pożądaną postać w przemyśle filmowym.

Jussie Smollett i część obsady serialu "Imperium": Terrence Howard, Taraji Henson, Bryshere Gray oraz Trai Byers

Podsumowanie

      Przyznaję, sprawa jest dość zagmatwana (a i tak ominęłam większość wątków pobocznych!), więc na koniec pokuszę się o krótkie podsumowanie. 

    W styczniu doszło do domniemanego ataku na Jussiego. Atak miał być na tle rasistowsko-homofobicznym. Policja przeprowadziła dogłębne śledztwo wyceniane na 130 tysięcy zielonych i doszła do wniosku, że atakzostał sfingowany przez samą ofiarę, która to chciała nadać sobie trochę rozgłosu. Jussiemu zostały postawione zarzuty składania fałszywych zeznań, ale w dziwnych okolicznościach bardzo szybko zostały oddalone. Policja i miasto się obruszyły, bo straciły kupę kasy, więc zażądały od aktora zwrotu kosztów. Ten powiedział, że nie zapłaci i ostatecznie oskarżył miasto i policję o złośliwe działania.

    Mamy tu więc do czynienia z bardzo medialną, prawniczo-polityczno-szołbiznesową historią, która śmiało mogłaby posłużyć za scenariusz do kolejnego serialu. Kto wie, może z samym Jussiem w roli głównej?

    Jak doskonale widzicie, sprawa jest rozwojowa i buk jeden szumiący wie, co jeszcze może się tu wydarzyć. Będę informować!

Czytaj więcej »

Szukanie pracy w USA. Praktyczne wskazówki.

     Szukanie pracy w Stanach Zjednoczonych jest tematem bardzo obszernym i zależnym od wielu elementów. Poza tak oczywistymi i uniwersalnymi czynnikami jak wykształcenie czy specyfika konkretnej branży, duże znaczenie ma tu chociażby stan i miasto, w którym mieszkamy, nasz status imigracyjny i znajomość języka angielskiego. Dziś podzielę się z Wami kilkoma uwagami na temat szukania pracy i skupię się głównie na realiach okołochicagowskich, choć wydaje mi się, że duża część wskazówek może okazać się przydatna także w innych częściach Stanów, a może i nawet w innych krajach. Mam nadzieję, że post okaże się pomocny nie tylko dla świeżych imigrantów czy osób dopiero planujących pobyt w USA, ale także dla starszych stażem imigrantów rozważających zmianę pracy. Zapraszam!

*Jeszcze tytułem wstępu: ten post NIE JEST o wizach pracowniczych i innych procedurach imigracyjnych. Nie jest również o tym, jak dostać się do USA.  Na wszelkie pytania odpowiadam z doświadczenia własnego i moich znajomych. Nie jestem adwokatem i nie udzielam porad prawnych. Dziękuję :)

Nie znam języka angielskiego i nie posiadam legalnego statusu. 

Czy mam szansę na znalezienie pracy w Stanach?

     Być może odpowiedź na to pytanie zaskoczy wiele osób, ale TAK, nawet osoby przebywające w USA nielegalnie i bez znajomości języka angielskiego, są tutaj w stanie pracować. Oczywiście nie jest to praca legalna i nie można liczyć na zatrudnienie na jakimś wyższym stanowisku, ale jestem zdania, że jak ktoś chce pracować, to w USA (a już na pewno w Chicago!) z głodu nie umrze.

     Pole manewru jest jednak dla takich osób dość ograniczone. Jeśli chodzi o warunki chicagowskie, to zwykle tacy imigranci mogą liczyć na zatrudnienie w branży budowlanej, na sprzątaniu, przy opiece nam dziećmi lub osobami starszymi, w niektórych sklepach, a także niekiedy w małych biurach. Niektórzy idą inną ścieżką- zakładają (legalnie) własną firmę (nawet jednoosobową) i pracują dla większych spółek jako niezależni (pod)wykonawcy/ zleceniobiorcy.

     Nie oznacza to jednoznacznie, że zarobki takich osób są niskie. W wielu z tych prac można zarobić całkiem godziwe pieniądze i sama znam wiele osób, które w Stanach przebywają nielegalnie od lat, a mimo tego żyją na całkiem dobrym poziomie materialnym.

Gdzie szukać ofert pracy?

 

     Moim zdaniem wszystko zależy od tego, jakiego rodzaju pracy szukamy. Jeśli ktoś szuka pracy w jednym z sektorów i z warunkami, o których pisałam powyżej, to poza oczywistą pocztą pantoflową, polecałabym zajrzeć do ogłoszeń w polskiej, lokalnej prasie- np. w Dzienniku Związkowym albo Monitorze. Dość dużym amerykańskim źródłem ofert pracy (i innych ofert także), choć w moim odczuciu już nieco tracącym na wartości, jest portal Craigslist. 

     Jeśli natomiast chodzi o pracowników bardziej wykwalifikowanych, to moim zdaniem jednym z najlepszych źródeł szukania pracy jest portal LinkedIn. Szczerze polecam założyć tam profesjonalne konto (warto się przyłożyć do tworzenia swojego profilu, to będzie nasza wizytówka) i utrzymywać otwarty status na oferty pracy nawet, jeśli aktualnie żadnej pracy się nie szuka. Po pierwsze dlatego, że jest się bardziej widocznym dla rekruterów, którzy znikąd mogą pojawić się z ciekawą ofertą, a po drugie, że właśnie dzięki tym niespodziewanym ofertom, łatwiej jest nam na bieżąco monitorować rynek związany z naszą branżą. Poza LinkedIn'em, uważam, że całkiem fajnie w szukaniu ofert pracy sprawdzają się również Indeed oraz Glassdoor. Glassdoor ma jeszcze dodatkowe przydatne opcje: można tam nie tylko sprawdzić orientacyjne wynagrodzenie w danej firmie, nawet jeśli w konkretnym ogłoszeniu nie ma podanej stawki od pracodawcy, ale także można poczytać opinie byłych i obecnych pracowników na temat warunków pracy w danym przedsiębiorstwie.

      Z bardziej specyficznych metod szukania pracy, polecam też na bieżąco monitorować strony konkretnych firm, w których chcielibyśmy w przyszłości pracować. Wiele z nich ma specjalne zakładki z aktualnymi wakatami, na które można aplikować bezpośrednio z tej strony. Co ciekawe, niektóre firmy czy agencje rządowe nie zamieszczają swoich ofert na popularnych portalach, a jedynie na swoich stronach właśnie.

     Niektórzy też kontaktują się bezpośrednio z firmami rekrutacyjnymi wyspecjalizowanymi w konkretnej branży i czekają na ich pomoc. Moim zdaniem warto skorzystać z tej możliwości w ramach opcji dodatkowej, ale osobiście nie ograniczałabym się do szukania pracy tylko przez rekrutera.

Jak przygotować się do szukania pracy?

      Absolutny punkt pierwszy przy szukaniu pracy, jeszcze zanim zacznie się wysyłać aplikacje, to moim zdaniem stworzenie solidnego resume, czyli odpowiednika curriculum vitae (CV). W internecie można znaleźć mnóstwo wzorów i wskazówek dotyczących tworzenia resume, więc nie będę się na ten temat zbytnio rozpisywać, podzielę się tylko kilkoma ogólnymi uwagami, które mogą być zaskakujące dla osób osadzonych w polskich realiach rynku pracy.

• Co do zasady, resume nie powinno być dłuższe niż jedna strona. Ma być zwięzłe, konkretne, względnie dostosowane do konkretnego stanowiska i wyszczególniające nasze najmocniejsze atuty. Przerost formy nad treścią zdecydowanie nie jest tutaj dobrze widziany.

• W resume nie umieszcza się zdjęcia, daty urodzenia, stanu cywilnego, nazwiska panieńskiego, kraju pochodzenia i tym podobnych elementów, które nie mają związku z pracą, a mogłyby potencjalnie prowadzić do dyskryminacji w procesie zatrudnienia. Mało tego, potencjalny pracodawca podczas interview również nie może spytać o datę urodzenia, stan cywilny, liczbę dzieci, czy plany względem macierzyństwa. Nie może także spytać o kraj pochodzenia, ale już absolutnie może zapytać o pozwolenie na pracę w USA. (To, o co dokładnie może lub nie może zapytać pracodawca, może wyglądać nieco inaczej w każdym stanie)

     Poza resume, dobrze jest również przygotować krótki szkic tzw. cover letter, czyli odpowiednika listu motywacyjnego. Tutaj również liczy się zwięzłość i prostota. Warto wspomnieć o swoich wartościowych dla danego stanowiska cechach, doświadczeniach i umiejętnościach, na których rozwinięcie nie było miejsca w resume, a także napisać, dlaczego zależy nam na pracy w tej konkretnej firmie. Nie wszystkie firmy wymagają dołączenia cover letter do aplikacji, ale pamiętam jak jedna z moich wykładowczyń mówiła, że gdy ona rekrutuje u siebie w firmie, to z góry odrzuca wszystkie aplikacje, do których nie został dołączony list motywacyjny.

   Jeśli mamy możliwość, warto również zadbać o zebranie listów rekomendacyjnych (recommendation/ reference letters). Tutaj pole do popisu jest dość szerokie, ale też bardzo indywidualne i zależy od doświadczeń konkretnej osoby- o napisanie listu rekomendacyjnego można na przykład poprosić swojego profesora ze studiów, u którego osiągnęliśmy dobre wyniki; byłego pracodawcę, jeśli pozostajemy z nim w przyjaznych stosunkach; współpracownika, który może zaświadczyć o naszych umiejętnościach, itp. Moja rada jest taka, żeby o ogólne listy rekomendacyjne prosić osoby zaraz po zakończeniu pewnego etapu w naszej karierze. Na przykład, nie wyobrażam sobie prosić profesora o napisanie listu rekomendacyjnego po pięciu latach od skończenia studiów, bo wątpię, czy by mnie nadal pamiętał. I dodatkowa uwaga- należy liczyć się z tym, że rekruter może chcieć skontaktować się z osobą wystawiającą list i zadać jej kilka pytań. Warto więc upewnić się, że rekomendująca nas osoba jest na to gotowa. Żeby zabezpieczyć się na taką sytuację, przy wysyłaniu aplikacji lepiej nie załączać listów rekomendacyjnych, a jedynie (ewentualnie) dodać notatkę, że jesteśmy gotowi udostępnić nasze rekomendacje, gdy zostaniemy o to poproszeni. 

 

 

Na co zwrócić uwagę przeglądając oferty pracy?

     Szukanie pracy jest oczywiście procesem bardzo indywidualnym i może różnić się znacznie w zależności od branży, stanowiska, czy posiadanego doświadczenia zawodowego, ale kilka elementów, na które warto zwrócić uwagę w amerykańskich warunkach, jest moim zdaniem niezmiennych.

      Po pierwsze- oczywiście proponowane wynagrodzenie. W Ameryce jest pod tym względem o tyle łatwiej niż w Polsce, że bardzo duża część ofert pracy zawiera proponowane wynagrodzenie. Nawet, jeśli nie są to konkretne kwoty, to są to przynajmniej dość sensowne widełki, które pozwalają nam określić, czy dana oferta w ogóle nas interesuje. Bo przecież nikt nie chodzi do pracy w ramach wolontariatu.

      Tak na marginesie, te podane kwoty proponowanego wynagrodzenia mają też dodatkową zaletę- pomagają nam wybadać rynek i podpowiedzieć, czego ewentualnie możemy wymagać od potencjalnego pracodawcy i jak pokierować rozmową, kiedy dojdzie już do etapu interview. Jeśli chcemy zbadać swoją "wartość rynkową", możemy też skorzystać z kalkulatorów oferowanych przez różne portale rekrutacyjno/ofertowe: wystarczy wpisać stanowisko, doświadczenie i rejon, w którym pracujemy, by dowiedzieć się orientacyjnie, ile zarabiają osoby o podobnych kwalifikacjach. Kolejnym narzędziem, z którego warto skorzystać, jest oficjalna strona wspierana przez amerykański Departament Pracy: O*Net. Dzięki temu portalowi również możemy sprawdzić średnie zarobki w danej branży i rejonie, ale także poznać warunki i specyfikę pracy w danym zawodzie, jeśli na przykład chcemy się przekwalifikować. Świetne źródło informacji o amerykańskim rynku pracy, także dla osób zza granicy!

     Kolejnym elementem, na który warto zwrócić uwagę, to proponowane benefity. O czym tu mowa w amerykańskich realiach? Na przykład o czasie płatnego urlopu, dniach personalnych/chorobowych, ubezpieczeniu medycznym, dentystycznym lub okulistycznym (tutaj warto dowiedzieć się, jaki procent składki ubezpieczeniowej pokrywa pracodawca oraz od kiedy nas ono obowiązuje- temat ubezpieczeń w USA kwalifikuje się na całkowicie oddzielny post), dopłacie do programu 401k (w skrócie i uproszczeniu- prywatne składki emerytalne), itp. Niektóre firmy oferują również... ubezpieczenie dla zwierzęcia (z tego co się orientują, kwalifikują się jednak tylko psy i koty). Niestety, wiele firm proponuje śmieszne benefity albo wręcz nie oferuje żadnych i niestety czasem nie możemy nic z tym zrobić. Wiele osób jest w stanie pracować za mniejsze pieniądze, ale mieć korzystniejsze benefity. Tutaj trudno dawać konkretne rady, każdy sam musi przekalkulować, co jest dla niego ważniejsze. 

     Jeśli mieszka się w tak dużym tworze miejskim jak aglomeracja chicagowska, to zdecydowanie polecam też spojrzeć na lokalizację miejsca pracy, żeby nie okazało się, że dojazd do pracy będzie nam zajmował codziennie kilka godzin. I tutaj uwaga: mieszkając w Chicago trzeba liczyć się z tym, że średni czas dojazdu do pracy wynosi około 30-40 minut.

 

Jak wygląda proces rekrutacyjny?
Na co zwraca uwagę potencjalny pracodawca?

     Ok, mamy już napisane najlepsze resume i list motywacyjny, codziennie przeglądamy nowe oferty pracy na portalach i wysyłamy swoje aplikacje do tych miejsc, które nas interesują. Co dalej?

     Proces rekrutacji jest w Stanach zwykle kilkuetapowy. Bardzo często zdarza się, że dana firma kontaktuje się z aplikantem najpierw mailowo, by umówić się na wstępną rozmowę przez telefon, a następnie dopiero po takiej rozmowie telefonicznej, w ramach kolejnego etapu rekrutacji, firma zaprasza wybranych kandydatów na rozmowę twarzą w twarz. Zdarza się również, że takich rozmów może być więcej niż jedna- w zależności od procedury danej firmy.

     Podczas tej wstępnej rozmowy telefonicznej (zwykle kilku- kilkunastominutowej), rekruter prosi  kandydata, by opowiedział coś o sobie, a następnie powiedział czym zajmuje się w aktualnej pracy, jakie są jego kwalifikacje, oczekiwania finansowe, dlaczego chce zmienić pracę, dlaczego akurat ta firma go interesuje, itp. Jest to również czas, kiedy kandydat może zadać swoje wstępne pytania i zastanowić się, czy jest dalej zainteresowany tą ofertą. Po takiej rozmowie, jeśli firma jest dalej zainteresowana negocjacjami z kandydatem, może go poprosić o przesłanie dodatkowych dokumentów- np. listów rekomendacyjnych czy przykładów konkretnych prac (np. writing samples), które kandydat wykonał w obecnej pracy. Firma może również poprosić o podpisanie zgód na przeprowadzenie tzw. background check, czyli sprawdzenie kandydata w różnych oficjalnych bazach danych i kartotekach pod kątem popełnionych przestępstw, wyroków sądowych, czy historii kredytowej. Następnie dochodzi do rozmowy twarzą w twarz, zwykle w siedzibie firmy.

     Właściwie interview wygląda bardzo podobnie do telefonicznego, tylko jest nieco bardziej rozbudowane. Pada więcej pytań, więcej konkretów i obie strony mogą się lepiej poznać i wybadać. Podstawowym elementem jest omówienie resume kandydata. Rekruterzy są zwykle bardzo dobrze przygotowani i zadają konkretne pytania dotyczące naszych różnych doświadczeń (nie tylko stricte zawodowych) i kwalifikacji związanych z konkretnym stanowiskiem. Warto tutaj nadmienić, że amerykańscy pracodawcy często zwracają uwagę na uczelnię, którą się ukończyło (choć w większości prac decydujące jest jednak doświadczenie) oraz dodatkowe aktywności, na przykład wolontariat. Dobrze jest również samemu przygotować się do takiej rozmowy i być gotowym, by zadać kilka pytań dotyczących firmy, swojego stanowiska, zarobków, oczekiwań, itp.

     Z moich doświadczeń i obserwacji wynika, że nie ma reguły co do czasu trwania i przebiegu takich rozmów: mi osobiście nigdy nie zdarzyło się, żeby interview trwało dłużej niż 30-40 minut i wykraczało poza mniej lub bardziej luźną rozmowę na temat moich kwalifikacji i oczekiwań (branża prawna). Z kolei moja koleżanka, pracująca w branży architektonicznej, uczestniczyła niedawno w dwugodzinnym interview, które poza klasyczną rozmową obejmowało także prezentację firmy i test praktyczny z programu AutoCAD. Kolega zajmujący się rekrutacją w branży IT przyznaje, że u nich rozmowy trwają zwykle kilka godzin i opierają się stricte o tematy techniczne. Długi czas tych rozmów bierze się stąd, że od kandydata nie o tyle wymaga się szybkiego rozwiązania problemu, co zaprezentowania swojego procesu myślowego i wytłumaczenia poszczególnych etapów. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że nigdy nie trafiłam na nieuprzejmą osobę czy dziwne i abstrakcyjne pytania, typu co byś zrobił/a będąc w klatce z lwem.

     Skoro już jesteśmy w temacie interview, to czuję się w obowiązku dać bardzo ważną radę- jeśli staracie się o pracę w Stanach Zjednoczonych, to zapomnijcie o tej dziwnej zasadzie wrytej w polską mentalność, że trzeba być cichym, skromnym, i absolutnie nie mówić o swoich zaletach i mocnych stronach.  Jeśli Wy sami się nie pochwalicie i nie powiecie o swoich mocnych stronach, to nikt za Was tego nie zrobi.

     Po zakończonym interview rekruter może zaprosić kandydata do kolejnego etapu, przedstawić mu konkretną ofertę albo poinformować, że skontaktuje się z nim w ciągu kilku dni i wtedy poinformuje o dalszym etapie postępowania.

     Warto jeszcze wspomnieć, że po zakończonym interview, w dobrym tonie jest wysłać swojemu potencjalnemu pracodawcy krótki e-mail z podziękowaniem za rozmowę i poświęcony czas. W dobrym tonie ze strony pracodawcy jest natomiast poinformować e-mailowo lub telefonicznie kandydata o zakończonym procesie rekrutacyjnym, również jeśli dana osoba nie została wybrana na wolne stanowisko, ale niestety nie jest to jeszcze powszechna praktyka.

Jak wygląda umowa o pracę?

     Końcowy etap udanego procesu rekrutacyjnego to umowa o pracę. Wizualnie, umowa o pracę może wyglądać... różnie. Może być nawet tylko ustna, ale to raczej zdarza się tylko przy prostych pracach albo w przypadku osób przebywających w USA nielegalnie. Natomiast jeśli chodzi o umowy pisemne, to spotkałam się zarówno z umowami jednostronicowymi, regulującymi jedynie podstawowe elementy, jak strony umowy, wynagrodzenie, czy wymiar czasu wolnego, jak i dość obszernymi, w które wplecione są również fragmenty regulacji stanowych dotyczących warunków pracy albo inne ogólne postanowienia. Co istotne, bardzo często umowy o pracę są "at will", czyli każda ze stron może rozwiązać umowę z dnia na dzień, nawet bez podawania przyczyny. Nieformalna zasada savoir-vivre wymaga jednak, by nawet w takich sytuacjach wręczyć drugiej stronie dwutygodniowe wypowiedzenie, choć w praktyce zdecydowanie częściej jest to respektowane przez pracowników niż pracodawców.

____________________________________________________________

     A Wy macie jeszcze jakieś dodatkowe rady dla osób poszukujących pracy? Jeśli tak, koniecznie podzielcie się w komentarzach! A może macie dodatkowe pytania dotyczące amerykańskich realiów pracy? Pytajcie śmiało, wspólnie pewnie coś doradzimy!

Czytaj więcej »

Polskie wybory parlamentarne w USA. Trochę pokazuję, trochę wyjaśniam.

     W minioną sobotę, 12 października, Polacy mieszkający w Stanach Zjednoczoncyh ruszyli do urn, by wraz z rodakami w kraju wybrać, kto przez następne cztery lata będzie sprawował rządy nad Wisłą. Czy naprawdę tak wielu Polaków głosowało w USA? Z jakimi problemami musieli się zmierzyć? Jak wygląda praca komisji wyborczej? I czy Polonia w ogóle powinna głosować? O tym wszystkim w dzisiejszym poście. Zapraszam!

Głosować czy nie?

     Na początek chciałabym rozprawić się szybko z chyba najbardziej kontrowersyjną, choć nieuniknioną, częścią tego posta i całej okołowyborczej tematyki, a mianowicie czy Polacy powinni głosować w polskich wyborach mieszkając na stałe za granicą? Tej kwestii poświęciłam dość obszerny post przed poprzednimi wyborami cztery lata temu i można go przeczytać TUTAJ. Moje zdanie od tamtej pory zbytnio się nie zmieniło i, w dużym skrócie, wciąż uważam, że osoby mieszkające na stałe za granicą, nie mające żadnych konkretnych interesów w Polsce (rodzina to nie interes), a więc niepłacące tam podatków, a także nieplanujące realnie rychłego powrotu do Polski, nie powinny w takich wyborach uczestniczyć. Szanuję jednak odmienne opinie i nikogo do swojego zdania przekonywać nie zamierzam.

Komisja wyborcza

 

     W tym roku, po raz pierwszy w Chicago uczestniczyłam w wyborach jeszcze od innej strony- zasiadając w obwodowej komisji wyborczej. Niesamowite doświadczenie! Potwornie wyczerpujące (ponad 22 godziny pracy bez przerwy, co odsypiałam przez kolejnych godzin osiemnaście), ale dzięki temu, że cała nasza komisja składała się z niesamowitych, sympatycznych, inteligentnych i wesołych osób, praca szła niezwykle sprawnie i szczerze mówiąc chyba nie mogłabym wyobrazić sobie lepszego składu.

     Na Fejsbuku wyraziliście zainteresowanie pracą w komisji wyborczej, więc pozwolę sobie odpowiedzieć na kilka najczęstszych pytań.

• Jak dostać się do komisji wyborczej?

     Odpowiednio wcześnie przed wyborami zgłosić się do komitetu wyborczego lub konsulatu. Ponadto, trzeba posiadać ważny polski paszport i pełnię praw publicznych oraz mieć skończone 18 lat. Ja akurat dostałam informację o naborze do komisji bezpośrednio od osoby pracującej w konsulacie i postanowiłam skorzystać, poszerzając swój wachlarz doświadczeń. Koniec końców, zostałam przewodniczącą.

• Czy praca w komisji jest pro bono?

     I tak, i nie. Istnieją odgórnie ustalone stawki za pracę w komisji wyborczej (w tym roku między 350 a 500 złotych, czyli w granicach około 90-130 dolarów), jednak nakład wysiłku i godzin jest tak znaczący, że większość osób traktuje to wynagrodzenie raczej jako miły dodatek do pracy społecznej niż konkretne wynagrodzenie.

• Jak wygląda praca komisji wyborczej?

     Jeszcze przed wyborami komisja musi odbyć przynajmniej jedno spotkanie organizacyjne. My takie spotkania mieliśmy dwa: jedno czysto organizacyjne, a drugie w przeddzień wyborów, by odpowiednio przygotować lokal wyborczy do głosowania (między innymi by odebrać wszystkie materiały z konsulatu, przygotować stanowiska do głosowania i stół dla komisji, oraz rozwiesić odpowiednie obwieszczenia). Ponadto, w tygodniu poprzedzającym wybory w konsulacie odbywały się szkolenia dla osób zasiadających w komisji, z których moim zdaniem warto było skorzystać.

     W samym dniu wyborów komisja musi spotkać się przynajmniej godzinę przed rozpoczęciem głosowania (czyli o 6 rano), by ostatecznie przeliczyć i ostemplować karty do głosowania oraz dopełnić resztę procedur. Już na tym etapie prac komisji mogą towarzyszyć mężowie zaufania i obserwatorzy.

     Od godziny 7 do 21 trwa głosowanie. W tym czasie komisja przede wszystkim wydaje karty do głosowania na podstawie ważnego paszportu i wpisu do spisu wyborców, ale także dba o porządek w lokalu wyborczym i stoi na straży, by nie dochodziło do agitacji i zakłócania ciszy wyborczej. Muszę przyznać, że głosowanie w "mojej" komisji przebiegało bardzo sprawnie, a wyborcy przychodzili uśmiechnięci i bez potrzeby zakłócania ogólnego porządku i powagi głosowania. No, może poza jakimiś drobnymi wyjątkami, ale to raczej nieuniknione.

     O godzinie 21 komisja zamyka lokal wyborczy i przechodzi do liczenia głosów. W moim odczuciu jest to najtudniejsza część pracy w dniu wyborów. Po pierwsze dlatego, że w grę wchodzi tu już solidne zmęczenie. Po drugie, liczenie kilkuset czy kilku tysięcy głosów tak czy inaczej jest wyczerpujące. Po trzecie, nigdy nie wiadomo, co wyjdzie w trakcie. I nie chodzi mi tu nawet o wynik wyborów per se, ale o różne nieścisłości, które mogą wyniknąć podczas liczenia i które komisja musi później wyjaśniać, jak chociażby niezgodność kart wydanych i kart wyjętych z urny (dlatego w imieniu osób pracujących w komisjach proszę- nigdy nie wynoście kart z lokalu wyborczego!). Na tym etapie jest również więcej niż pewne, że w lokalu pojawi się jakiś mąż zaufania lub obserwator. U nas na szczęście wszystko przebiegło bezproblemowo, karty nam się zgadzały, nie mieliśmy żadnych nieścisłości, mężowie zaufania nie mieli uwag do naszej pracy i zaledwie po niecałych trzech godzinach skończyliśmy liczyć głosy i wypełniać protokoły. Tyle tylko, że dopóki komisja nie dostanie zatwierdzenia protokołów z Warszawy, nie może się rozejść. Więc my na nogach byliśmy łącznie ponad 22 godziny.

Lokal wyborczy w Chicago na krótko przed rozpoczęciem głosowania

Jak głosować za granicą?

     Jak głosować za granicą (o ile w ogóle)? Na podstawie informacji o przebiegu głosowania w różnych komisjach wyborczych, wypunktowałam kilka etapów, na których potencjalnie najczęściej może dojść do błędu uniemożliwiającego głosowanie. 

     Po pierwsze- zarejestruj się. Wiele osób zwyczajnie o tym zapomina albo nie wie, że do każdych wyborów trzeba się zarejestrować oddzielnie. Z czego to wynika? Jeśli mieszkamy w Polsce, w spisie wyborców znajdujemy się z automatu. Jeśli chcemy głosować za granicą, wówczas właściwy organ administracyjny w Polsce wykreśla nas z lokalnego spisu wyborców i dodaje do spisu za granicą, ale tylko na czas tych jednych wyborów. 

     Z tym wiąże się jeszcze jedna uwaga- upewnij się, że rejestrujesz się we właściwym lokalu wyborczym. Na przykład w tym roku mieliśmy sytuację, że w naszej komisji pojawiły się osoby, które omyłkowo zarejstrowały się do głosowania w zupełnie innym stanie... Niestety, nie mogliśmy im pomóc, gdyż komisja nie ma uprawnień, by dokonywać zmian w spisie wyborców. Jedyną opcją jest dopisanie wyborcy do dodatkowej listy, ale tylko gdy taka osoba przyjdzie z odpowiednim zaświadczeniem ze swojej gminy w Polsce lub od konsula. 

     Po trzecie, najlepiej rejestruj się samodzielnie. Rejestrować można się na kilka tygodni przed wyborami przez internet (zajmuje to jakieś 3 minuty) albo telefonicznie poprzez konsulat. Wiem, że w Chicago niektóre organizacje polonijne również pośredniczyły w rejestracji wyborców. Zdecydowanie jednak odradzam rejestrowanie się poprzez prywatnych pośredników, bo niestety słyszałam o sytuacjach, gdy osoby owym pośrednikom płaciły, a mimo wszystko w spisie wyborców się nie znalazły. 

     Po czwarte, pamiętaj, że w Stanach Zjednoczonych głosuje się dzień wcześniej niż w Polsce. Wynika to z kilkugodzinnej różnicy czasu między Polską a różnymi stanami i konieczności zakończenia głosowania w USA przed końcem ciszy wyborczej w Polsce. 

     Po piąte, głosując zza granicy, oddajesz głos w okręgu warszawskim i wybierasz spośród tamtejszych kandydatów. 

     Po szóste, przyjdź z ważnym polskim paszportem. Żaden inny dokument nie pozwoli Ci uzyskać karty do głosowania. 

     I w końcu, i jest to mój osobisty apel: zanim pójdziesz do urny, zainteresuj się rzetelnie sytuacją w Polsce, poczytaj wiarygodne źródła, sprawdź programy wyborcze partii i dopiero wtedy głosuj. Mieszkanie za granicą, szczególnie dłuższy czas, oddala od polskich realiów. Jak nie masz pojęcia, co się dzieje w Polsce, to głosowanie nie jest Twoim obywatelskim obowiązkiem.

Moje spostrzeżenia z dnia wyborów

     Przede wszystkim muszę głośno powiedzieć, że Polacy przychodzący głosować byli niesamowicie mili i uśmiechnięci. Bardzo to ułatwiało naszą pracę i rozgrzewało serce. Wiele osób zagadywało do nas, żartowało, czy dzieliło się swoimi krótkimi opowieściami. Były też osoby, które z widocznym wzruszeniem i tremą przyznawały, że będą głosować po raz pierwszy w życiu i prosiły o wyjaśnienie zasad głosowania. Oczywiście, trafiły się też pojedyncze wyjątki osób, którym nic nie pasowało od samego przekroczenia progu aż do wyjścia, a hitem już była osoba, która popijając kawę udostępnioną w naszym lokalu wyborczym i patrząc prosto w nasze oczy wyraziła głośne powątpiewanie, czy aby na pewno będziemy uczciwie liczyć głosy.

      Muszę też przyznać, że wyborcy ewidentnie znali zasady głosowania, ponieważ w urnie znaleźliśmy jedynie kilka głosów nieważnych w głosowaniu do sejmu, i jedynie kilka więcej w głosowaniu do senatu, przy czym te nieważne głosy do senatu zdecydowanie świadczyły o tym, że dane osoby nie znalazły na liście odpowiedniego dla siebie kandydata, a nie że nie znały zasad oddania ważnego głosu. Były więc zarówno karty puste, karty z zaznaczonymi wszystkimi kandydatami, jak i karty... z dopisanymi propozycjami własnymi.

    Podczas całego dnia najbardziej chwyciła mnie za serce sytuacja, gdy przyszła do nas całkiem młoda kobieta trzymająca za rękę swoją babcię. Owa babcia przyleciała do niej w odwiedziny z Polski, ale niestety zapomniała dopełnić formalności i nie mogła zagłosować za granicą. Widać było szczery żal w oczach tej kobiety, ale jej smutek rozproszył się nieco, gdy mogła sobie zrobić zdjęcie z urną wyborczą. 

      Na sam koniec muszę też przyznać, że zostaliśmy niezwykle serdecznie przyjęci przez budynek, który udostępnił nam pomieszczenie na lokal wyborczy. Podczas przygotowań do dnia wyborów mogliśmy liczyć na dużą pomoc organizacyjną, a w sobotę zapewniono nam nie tylko zapas kawy na cały dzień, ale także nieco słodkości i pizzę. Niby drobiazgi, ale ja bardzo doceniam takie ludzkie gesty.

Wyniki głosowania w Stanach Zjednoczonych

     W tym roku w Stanach Zjednoczonych utworzono rekordową liczbę komisji wyborczych- aż 48. We wszystkich komisjach zarejestrowało się około 33 tysiące wyborców (głos oddało 30 tysięcy), a frekwencja wyniosła 91%. Co nam mówią te liczby? Po pierwsze, że patrząc na to, że w całych Stanach mieszka co najmniej kilka milionów Polaków, to zainteresowanie wyborami w moim odczuciu wcale nie było tak duże. Dla porównania, w samych tylko Niemczech głos oddało ponad 28 tysięcy osób, a w Wielkiej Brytanii do urn poszło ponad 74 tysiące Polaków. Moim zdaniem powód jest dość oczywisty- emigracja amerykańska jest jednak dużo starsza niż ta europejska, a tym samym bardziej oddalona od Polski i jej aktualnych realiów. Co do frekwencji natomiast, to wysokie liczby wcale mnie nie dziwią. Skoro już ktoś bowiem poczynił trud, by do wyborów się zarejestrować, to znaczy że chce w nich uczestniczyć i o ile coś nie stanie mu na drodze, swój głos odda. Zastanawiam się także, jak ta emigracyjna frekwencja wpływa na poziom frekwencji warszawskiej, która chyba zawsze jest najwyższa w kraju. Może warszawiacy wcale nie są aż tak aktywni, a swoje frekwencyjne rekordy zawdzięczają emigrantom właśnie?

     Jeśli chodzi o wyniki głosowania do sejmu w samym Chicago, to zgodnie z danymi podanymi przez Ambasadę RP w Waszyngtonie, głosy zostały rozdzielone następująco:

Lista 1-  PSL                                       226 głosów

Lista 2-  PIS                                      8092 głosy

Lista 3-  Lewica                                  508 głosów

Lista 4-  Konfederacja                        949 głosów

Lista 5-  Koalicja Obywatelska        1950 głosów

Wyniki głosowania do Sejmu udostępnione przez Ambasadę RP w Waszyngtonie

      Jeśli chodzi natomiast o wybory do senatu, to w Chicago z miażdżącą przewagą zwyciężył Marek Rudnicki, który startował z listy PiS. Był to kandydat polonijny, znany w chicagowskim środowisku lekarz, więc podejrzewam, że ten fakt miał duży wpływ na jego wysoki wynik w Wietrznym Mieście. Ostatecznie jednak mandatu senatorskiego nie uzyskał.

___________________________________

     I to tyle z mojej strony, jeśli chodzi o głosowanie w Chicago. Dajcie znać, jeśli macie jakieś pytania. A może głosowaliście w innych miejscach na świecie i chcecie się podzielić swoimi doświadczeniami?

Czytaj więcej »

Kroniki Policyjne: Zaginięcie Marlen Ochoa

     Chicago to istne miasto grzechu. Każdego dnia dochodzi tu do setek przestępstw: kradzieży, rozbojów, pobić, gwałtów, porwań, zabójstw... Z jednej strony nie dziwi to, patrząc na wielkość miasta. Ale z drugiej strony niektóre z tych przestępstw są albo tak zatrważające, albo tak kuriozalne, albo też tak zaskakujące, że aż proszą się, by poświęcić im więcej uwagi. Stąd też pomysł na serię "Kroniki Policyjne".

     Dziś opowiem Wam trochę o przerażającej historii zaginięcia Marlen Ochoa-Lopez i o jeszcze bardziej wstrząsających faktach, które wyszły na jaw niedługo później. Uważajcie na ludzi poznanych w internecie, serio.

Marlen

    Marlen w dniu swojego zaginięcia miała 19 lat i była w dziewiątym miesiącu ciąży. 23 kwietnia 2019 roku wyszła z liceum, do którego uczęszczała i jeszcze przed odebraniem swojego 3-letniego synka z przedszkola, miała plan udać się do dzielnicy Scottsdale położonej w południowo-zachodniej części Chicago. Chciała tam odwiedzić kobietę poznaną na jednej z fejsbukowych grup dla mam, która obiecała oddać Marlen podwójny wózek i trochę dziecięcych ubranek. To wtedy Marlen była widziana po raz ostatni.

Policyjna notatka o zaginięciu Marlen

Yovanny

     Tego samego dnia, przed godziną 19, straż pożarna otrzymała zgłoszenie o narodzonym w warunkach domowych chłopcu, który wymaga natychmiastowej opieki lekarskiej, gdyż jest "blady i siny". Na miejsce została wysłana grupa ratowników medycznych. Dziecko było w stanie krytycznym. Ratownicy udzielili natychmiastowej pomocy i zabrali niemowlę do szpitala. Obecna przy noworodku kobieta potwierdziła, że sama czuje się dobrze i nie wymaga opieki. W szpitalu niemowlę zostało umieszczone na oddziale intensywnej opieki, podłączone do aparatury podtrzymującej życie i zdiagnozowane z uszkodzeniem funkcji mózgowych spowodowanych brakiem dopływu tlenu. Krótko po tym, osoby uznawane za rodziców dziecka, Piotr i Clarisa, zorganizowały zbiórkę pieniędzy na rzecz noworodka. Zbiórka została szybko zablokowana, ale do tego czasu udało się zebrać ponad 9 tysięcy dolarów.

      Yovanny, jak później nazwany został chłpoiec, przebywał w szpitalu do połowy czerwca, kiedy to zmarł na skutek uszkodzeń mózgu.

Clarisa, Piotr i Desiree

       Jeszcze na przełomie jesieni 2018 roku i zimy 2019 roku, 46-letnia Clarisa Figueroa i jej 40-letni chłopak Piotr Bobak zaczęli chwalić się znajomym, że spodziewają się dziecka. Piotr na swój profil na fejsbuku dodał zdjęcie płodu wykonane podczas badania USG, a Clarisa na jednej z grup dodała zdjęcie łóżeczka z opisem, że oczekuje narodzin Xandera. Sąsiedzi pary przyznali później, że byli zaskoczeni, gdy Clarisa opowiadała im o swojej ciąży paląc papierosa i tym bardziej, że wcześniej mówiła im, że nie może zajść w ciążę z powodu podwiązanych jajowodów. W tamtym momencie jednak jeszcze nic nie zwiastowało tragedii, która miała wydarzyć się kilka miesięcy później w domu przy 4100 W.77th Place.

      23 kwietnia 2019 roku Clarisa i jej 24-letnia córka Desiree oczekiwały na swojego gościa. Według ustaleń prokuratury, Clarisa zwabiła Marlen do swojego domu obietnicą oddania jej wózka i ubranek dziecięcych. Kiedy Marlen weszła do domu Clarisy, Desiree odwróciła jej uwagę pokazując rodzinny album, a Clarisa skrępowała, a następnie udusiła kablem Marlen. Gdy nastolatka była martwa, Clarisa kuchennym nożem z jej brzucha wycięła dziecko. Po chwili zadzwoniła po pomoc medyczną informując dyspozytora, że właśnie urodziła, a jej dziecko nie oddycha.

 Czarna Honda i odnalezienie Marlen

     Marlen pozostawała zaginiona przez kilka tygodni. Przełom nastąpił, gdy odnalezione zostało jej auto- czarna Honda Civic. Uwagę sąsiadów przykuł fakt zaparkowanego od kilku tygodni auta, na którym zebrało się już kilka mandatów za parkowanie. Stamtąd już tylko jeden krok dzielił policjantów od rozwiązania tajemnicy. Ciało Marlen zostało odnalezione 15. maja 2019 roku w śmietniku na tyłach domu przy 4100 W.77th Place. Jeszcze tego samego dnia śledczy stwierdzili, że doszło do zabójstwa.

Miejsce odnalezienia ciała Marlen

 

Przed sądem

     Clarisie i Desiree Figueroa zostały postawione liczne zarzuty, z których najpoważniejsze to zabójstwo Marlen i jej nienarodzonego dziecka. Piotr Bobak został oskarżony o pomoc w ukrywaniu zbrodni. Na chwilę obecną nikt z tej trójki nie przyznał się do zarzucanych im czynów. Wszystkim podejrzanym zostało odmówione prawo do wyjścia z aresztu za kaucją. Sędzia odrzucił również wniosek o wyłączenie jawności procesu.

      Sprawa jest wciąż w toku, a kolejna rozprawa sądowa ma odbyć się 19 listopada.

Desiree, Piotr i Clarisa- zdjęcia policyjne

Pytania bez odpowiedzi

      W niektórych przekazach prasowych znalazłam informacje (mniej lub bardziej potwierdzone), które rodzą kilka pytań odnośnie tej potwornej zbrodni. 

      Po pierwsze, ponoć w 2017 roku zmarł 26-letni syn Clarisy, Xavier (według innych źródeł- w 2018 roku, 20-letni Xander). Czy ta rodzinna tragedia mogła pchnąć Clarisę do tak potwornej zbrodni? Ponoć już na kilka tygodni przez morderstwem Marlen kobieta miała powiedzieć do Desiree, że "potrzebuje pomocy przy zabiciu kobiety, by zdobyć dziecko." Czy Desiree miała szansę zapobiec zbrodni? A co z Piotrem? Czy faktycznie o niczym nie wiedział?

      Po drugie, rodzina Marlen twierdzi, że już na samym początku poszukiwań zaginionej nastolatki przekazała policji informację o planach spotkania z Clarisą. Jeśli to prawda, to dlaczego policja zignorowała tak istotny trop?

Prawo Marlen

      

     Jednym z oczywistych pytań nasuwających się niemal od razu po zapoznaniu się z historią śmierci Marlen jest: Dlaczego nikt nie przeprowadził już na samym początku badań DNA mogących potwierdzić, że noworodek jest synem Clarisy? Przecież było wiele tropów wskazujących na nieścisłości- chociażby fakt, że kobieta urodziła w domu, ale zaraz po porodzie czuła się na tyle dobrze, żeby zadzwonić po pogotowie i wynieść dziecko przed dom; czy też że krew znajdowała się jedynie na jej bluzce, ale nie na spodniach. Odpowiedź jest prosta: Nikt tego nie sprawdził, bo nikt nie miał takiego obowiązku.

    W związku z tym rodzina zamordowanej nastolatki wystąpiła z propozycją ustanowienia nowego prawa, "Marlen's Law", które miałoby nakładać na szpitale obowiązek legitymowania kobiet po porodzie domowym oraz przeprowadzania testów genetycznych, mających potwierdzić rzeczywiste macierzyństwo owych kobiet. Jedna z reguł prawa rodzinnego "Matka jest zawsze pewna" miałaby więc szansę odejść do lamusa. Na chwilę obecną nie mam jednak informacji na temat etapu prac legislaycjnych nad tą propozycją regulacji.

     Historia Marlen wstrząsnęła nie tylko mieszkańcami Chicago, ale też Amerykanami ze wszystkich Stanów. Sama przez długi czas nie mogłam uwierzyć, że do tak bestialskiego, niczym nieusprawiedliwionego mordu, mogło dojść w "moim" mieście. Sprawa jest rozwojowa i myślę, że będę jeszcze do niej wracać.

Czytaj więcej »