Weekend w St Louis

W miniony weekend wybraliśmy się do oddalonego o ok. 5 godzin jazdy o Chicago uroczego miasteczka St. Louis. Głównym celem naszej podróży była rocznica ślubu Ani i Scotta, z której to okazji zorganizowali oni poniedziałkowy brunch właśnie w St. Louis, mieście rodzinnym Scotta. Postanowiliśmy tę uroczystość połączyć z kilkoma dniami odpoczynku i zwiedzania. O ile z odpoczynku nic nie wyszło, o tyle zwiedzanie i poznawanie miasta można z czystym sumieniem zaliczyć do udanych :) W dzisiejszym poście po krótce opiszę nasz weekend, natomiast spodziewam się jeszcze 4 oddzielnych postów o poszczególnych atrakcjach w St. Louis, które postanowiliśmy zobaczyć i które śmiało możemy polecić.

W drogę wyruszyliśmy w sobotę bardzo wczesnym rankiem, by jak najszybciej dojechać na miejsce i mieć jeszcze czas na zwiedzanie. Po przyjeździe i uroczym, nota bene naszym pierwszym, lunchu w amerykańskiej rodzinie, wyruszyliśmy do Muzeum Sztuki.  Było to najlepsze rozwiązanie na tak gorące popołudnie – gdy termometr wskazuje 105 st. F (40,5 st. C), jedyne o czym się marzy to klimatyzowane pomieszczenie…  Poza tym jak dla mnie- miłośniczki historii sztuki, każde tego typu muzeum to nie lada gratka. Po kilkugodzinnym podziwianiu zbiorów i krótkim spacerze po przymuzealnym parku, udaliśmy się na legendarną w mieście pizzę do Dewey’s Pizza. Spróbowaliśmy kilku rodzajów, ale jak się okazało spokojnie można zaufać smakowi Ani, ponieważ jak dla mnie najlepsza była polecona przez nią Green Lantern (pierwsza na zdjęciu)- z kozim serem i pesto.

Najedzeni, mogliśmy udać się w kolejne miejsce, tym razem polecone przez Scotta- City Museum. Pomimo nazwy, z muzeum jak dla mnie to miejsce nie ma nic wspólnego… Jest to raczej gigantyczny plac zabaw zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych! (Jak się zapewne domyślacie, zasługuje na oddzielny post :) ) Grubo po północy, zmęczeni, ale i usatysfakcjonowani, wróciliśmy do domu.

Niedzielę rozpoczęliśmy od śniadania w mojej ulubionej śniadaniówce, której niestety na próżno szukać w okolicach Chicago, więc korzystamy z niej za każdym razem, gdy tylko znajdziemy ją „na trasie”. Mowa oczywiście o Waffle House :) Dlaczego tak bardzo lubię tę sieciówkę? Ponieważ można w niej zjeść typowe amerykańskie śniadanie- wprawdzie kaloryczne, ale i bardzo treściwe; ja na przykład pochłonęłam wczoraj jajecznicę, tosty, bekon, hash brown (coś a’la placek ziemniaczany) i gofra z syropem klonowym. Takie śniadanie spokojnie starcza do późnego obiadu albo nawet jeszcze dłużej!

Prosto z Waffle House udaliśmy się w miejsce, na którego zwiedzeniu zależało mi najbardziej- Cahokia Mounds. Jest to indiański skansen położony w miejscu, gdzie jeszcze do ok. XII wieku bujnie prosperowała największa osada indiańska w Ameryce Północnej- w czasach świetności licząca ok. 10-20 tys. mieszkańców! Okolica naprawdę robi wrażenie, szczególnie na takich archeomaniakach jak ja :D

Popołudnie spędziliśmy natomiast zwiedzając symbol miasta- Gateway Arch, czyli łuk symbolicznie dzielący wschód od dzikiego niegdyś zachodu. Dzień zakończyliśmy w kolejnym legendarnym miejscu, czyli lodziarni Ted Drewes FrozenCustard, położonej tuż przy jeszcze bardziej legendarnej Route 66, czyli drodze łączącej Chicago z Santa Monica (Kalifornia). Na lody próbowaliśmy udać się już poprzedniego wieczora, ale przeraziły nas kolejki… no cóż, przy drugim podejściu wcale nie było lepiej! Jeszcze nigdy nie widziałam, aby po loda z budki z kilkunastoma kasami czekać w kolejce 20-30 minut! Ale skoro polecono nam to miejsce, a w dodatku czeka tu taki tłum, to chyba wszyscy nie mogą się mylić? Stanęliśmy więc grzecznie w kolejce, odczekaliśmy swoje… i było warto!

widzicie te kolejki?

chyba każdy znajdzie smak dla siebie :)

 Poniedziałek był dla nas dniem względnego relaksu. Udaliśmy się na ślubno- rocznicowy brunch Ani i Scotta, a potem ruszyliśmy w drogę powrotną do Chicago. Przyjęcie było bardzo udane- wszyscy bardzo sympatyczni i wyrozumiali w stosunku do naszego kulejącego angielskiego :)

Flagi 3 państw bliskch sercu Młodej Pary oraz pamiątki z wesela

Amerykanie nie przestaną mnie zaskakiwać... Bloody Mary z bekonem? Czemu nie!

 Także droga powrotna nie obyła się bez niespodzianek, na szczęście miłych. Zobaczcie, co znaleźliśmy na jednej ze stacji benzynowych!

Lody kręcone pyszne jak w Polsce! :)

A na koniec jeszcze jedno zdjęcie, które spokojnie można by zaliczyć do amerykańskich akcentów. Ok, przejścia dla pieszych w USA różnią się nieco od tych w Polsce, ale jeszcze nigdy nie spotkałam się z instrukcją obsługi świateł! Aż do wizyty w St. Louis oczywiście. Gdyby więc ktoś z Was wybierał się do USA- spójrzcie, jakie światła dla pieszych tu obowiązują :)

_________________________________________________________

Donna, Doug, Trevor: I hope you are reading this post (and you gonna read the next ones) and you are enjoying it. We would like to say a BIG thank you for your kindness and heart that you've given us in St Louis. It was a great pleasure for us to meet you! See you in Chicago :)