Dlaczego tak trudno lubić wiosnę w Chicago?

     Wiosna zawsze była moją prawie ulubioną porą roku. Wiadomo, z latem nic nie wygra, ale wiosna miała zawsze w sobie coś magicznego, pobudzającego do życia i rozsiewającego pozytywne emocje. Tymczasem w Chicago każdego roku walcząc o przetrwanie zimą, jednocześnie czekam z jeszcze większym utęsknieniem na wiosnę. I każdego roku jest to samo- wielkie rozczarowanie gdzieś w okolicach marca/ kwietnia. Wiosnę w Chicago naprawdę trudno jest lubić. Właściwie ratuje ją tylko to, że kończy zimę, inaczej byłaby najbardziej drażniącą porą roku. Dlaczego?

Po pierwsze, gdzie w ogóle jest ta wiosna? W teorii, Chicago ma klimat bardzo zbliżony do Polski: leży na podobnej szerokości geograficznej, przy dużym zbiorniku wodnym i są 4 pory roku. Tylko w praktyce problem jest taki, że w Chicago jakimś dziwnym trafem jedna pora roku... zaginęła. Mamy ostrą zimę, a następnie w ciągu kilku dni robi się tak ciepło, że można śmiało chodzić w krótkim rękawku. Prosty przykład: jeszcze jakoś z 2-3 tygodnie temu, leżeliśmy zakopani w śniegu i otuleni mrozem, a już kilka dni później nawet "wiosenne" kurtki były za ciepłe. Czasem zima powróci, a potem zaraz znów krótki rękawek. Zamiast typowej pięknej wiosny i regularnie rosnącej temperatury, jest więc właściwie przeplatanka zimy i lata.

Ubogo jest też z typowo wiosennymi kwiatami. O ile w Polsce o przebiśniegach już chyba nikt nie pamięta, tutaj dopiero nieśmiało z gleby wychylają się krokusy. Proszę bardzo, oto dzisiejsze znalezisko:

 Niby wszystko ładnie, ale jak to się ma do krokusowego dywanu, który zagościł w moim Szczecinie już jakieś 2 tygodnie temu?

Po drugie, co się stało z zapachami? W Polsce wiosna to nie tylko feeria barw, ale także zapachów. Najpierw pachnie taką wiosenną świeżością, a potem fiołkami, bzem i wszystkimi innymi kwiatami oraz świeżymi liśćmi. W Chicago brak zapachów jest jedną z moich największych bolączek. Nie wiem z czego to wynika, ale nie pachną ani kwiaty kupione w kwiaciarni, ani te "dzikie". Zapach fiołków i bzu już ledwo pamiętam, ale może jeszcze w tym roku uda mi się co nieco nadrobić :) Tak czy inaczej, bardzo współczuję dzieciom wychowanym w USA, że choćby i nawet znały Pik Poka, to nie mają pojęcia o czym mówił pingwin wspominając śpiew słowików i zapach fiołków.

Po trzecie, nie ma bocianów. Ok, rozumiem, że Polska jest wyjątkowym krajem jeśli chodzi o liczebność bocianów, ale ich pojawianie się wraz z początkiem wiosny jest tak przyjemnym widokiem, że wiosna bez nich to... nie wiosna. Poza tym, nie wiem czy kiedykolwiek widziałam w Chicago ptaki odlatujące na zimę lub powracające na wiosnę. Nigdy nie sądziłam, że akurat tego widoku będzie mi tak brakować!

J. Chełmoński "Bociany"

Wiosenna przyroda w Chicago to zupełnie inna bajka niż w Polsce. Dużo uboższa, dużo mniej widoczna. Ale to nic, jakoś to wytrzymam, skoro już tylko kilka tygodni do lata :)