O Dniu Św. Patryka i... Eurowizji!

    Jak wspominałam już setki razy, Chicago jest miastem wyjątkowo multikulturowym- są tutaj imigranci z całego świata i wszyscy oni zaszczepiają w mieście cząstkę siebie i swojej kultury. Bardzo dużą mniejszością narodową są tutaj Irlandczycy. Myślę, że jest to jeden z powodów, dlaczego Dzień Świętego Patryka jest tak hucznie obchodzony w Wietrznym Mieście. Zaryzykuję  stwierdzenie, że jest to dzień największej fety w ciągu całego roku! Nawet Sylwester przy St. Patrick's Day to pikuś. Jak bowiem można porównać może i huczną, ale jednak jedynie kilkugodzinną imprezę powitania nowego roku, z całodniową hulanką na ulicach miasta i w większości barów? O tak, "Patrykowa" zabawa zaczyna się już rano, a około południa na ulicach przewija się radosny zielono-pomarańczowy tłum z zacną zawartością alkoholu we krwi. Szczerze mówiąc, przemierzając wczoraj ulice Chicago, czułam się jakbym powróciła do Nowego Orleanu: kolorowo, wesoło i muzycznie :)

Dobre śniadanie to podstawa

około 11 rano

kolejki przed barami ok. 11 rano

     W Chicago rokrocznie organizowane są dwa duże wydarzenia związane z celebrowaniem Dnia Św. Patryka: rano uroczyście farbuje się rzekę na najbardziej irlandzki kolor- zielony, natomiast w południe w okolicy Fontanny Buckingham wyrusza radosna parada. Jeśli ktoś ma ochotę przeczytać krótką relację i obejrzeć zdjęcia z tych wydarzeń, zapraszam do mojego posta sprzed 2 lat TUTAJ. My w tym roku odpuściliśmy paradę na rzecz spotkania u naszego zaprzyjaźnionego polsko-amerykańskiego małżeństwa. Widok mieliśmy jednak równie atrakcyjny- spójrzcie, jak uroczo wygląda zafarbowana rzeka wijąca się pośród drapaczy chmur.

    Na przyjęciu u Ani i Scotta poznaliśmy mnóstwo ciekawych ludzi, przy których oczywiście jak zwykle szerzyliśmy polską kuchnię i kulturę: przynieśliśmy pączki i ogórki kiszone, a na deser Daniel serwował wściekłe psy, udzielając jednocześnie krótkich lekcji języka polskiego :D Wśród poznanych wczoraj osób największe wrażenie zrobiła na mnie pewna Amerykanka, która mieszkała w Chinach, Kambodży a także w Europie, gdzie rozkochała się w... Festiwalu Eurowizji! Wyobraźcie sobie, że potrafiła wymienić zwycięzców z kilku ostatnich lat, a także wiele piosenek konkursowych. Próbowała nawet zarazić wczoraj inne osoby swoją miłością puszczając swoje ulubione lub najbardziej pamiętne występy ostatnich lat, ale wydaje mi się, że bezskutecznie- piosenka "My, Słowianie" uznana została w towarzystwie chyba za żart, brak zrozumienia nastąpił również w stosunku do przerażających kostiumów fińskiego zespołu Lordi, ale moment prawdziwej konsternacji zapadł wraz z występem Conchity Wurst. Ba! padło nawet pytanie, czy takie osoby na co dzień spacerują po ulicach Europy, a przynajmniej Austrii. Cóż, myślę, że Eurowizja nie jest zbytnio zjadliwa dla przeciętnego Amerykanina :)