Pierwsze dni w college

    Jak pisałam w listopadzie, zdecydowałam się w końcu iść do college. Jaki wybrałam kierunek i jak wyglądały początki początków możecie przeczytać we wspomnianym poście, natomiast dziś chciałabym podzielić się z Wami moimi wrażeniami po pierwszym tygodniu kolejnej odsłony studiowania, tym razem w Ameryce.

    W mojej klasie na English 101 Composition jest ok. 25-30 osób. W różnym wieku- są zarówno studenci zaraz po liceum, jak i osoby starsze ode mnie. W USA nie ma w tym nic dziwnego. W Polsce na ogół na studia idzie się zaraz po maturze. Tutaj, z racji tego, że studia są dość kosztowne- większość osób, nawet rodowitych Amerykanów, woli najpierw znaleźć sobie pracę, a potem kontynuować edukację. Różnej narodowości- oprócz mnie jest jeszcze jedna Polka, a poza tym także przedstawiciele Ukrainy, Serbii, Ekwadoru czy Kolumbii. Taka mieszanka wiekowo-kulturowa jest całkiem przyjemnym zjawiskiem, na pewno bardzo otwierającym, ale są też minusy. To co w jednym środowisku jest bowiem dopuszczalne, w innym bywa źle odbierane. Na przykład, czy wyobrażacie sobie, żeby w Polsce ktoś siedział sobie na zajęciach w czapce? Dla mnie jest to brak wychowania i kultury, a tutaj nikt nie ma nic przeciwko.

    Nauczyciel to Polak w wieku ok. 60 lat. Wprawdzie w żadnym momencie nie przyznał się do swojej narodowości, ale zdradziło go nazwisko, a poza tym w epoce internetowego szpiegostwa raczej nietrudno dowiedzieć się o kimś podstawowych rzeczy :P Tak czy inaczej, mężczyzna wydaje się być bardzo przyjemny, otwarty, wesoły i mądry w taki życiowy sposób. Podoba mi się również to, co w USA jest ponoć normą- nauczyciel odnosi się do studentów z ogromnym szacunkiem. Ciekawy jest również sposób postrzegania samego siebie i swojej pracy przez Pana K. Jak sam mówi, jest dla nas lekarzem- ma poznać nasze słabości i dać nam na nie lekarstwo. Jest także trenerem- daje nam wskazówki, w jaki sposób dalej się rozwijać. Czy trafiłam na dobrego lekarza i trenera- okaże się.

    -Chcecie dziś napisać test?- zapytał nauczyciel w ramach rozpoczęcia pierwszych zajęć, o godzinie ósmej rano. Oczywiście wszyscy w klasie spojrzeli na niego z lekka dziwnie. Ja to nawet pomyślałam z przerażeniem, że chyba mój angielski płata mi jakieś figle i na pewno coś źle zrozumiałam. Zrozumiałam dobrze, ale rzecz jasna, żadnego testu nie było. Pytanie jednak nie zostało zadane bez powodu. Służyło bowiem temu, by po pierwsze wyjaśnić, że nie powinniśmy traktować testów jako przeszkód czy problemów, ale jako możliwości. Przyznam, że podoba mi się taka definicja :) Po drugie- przecież Pan K. nie może oceniać czegoś, czego nas nie nauczył.  

    Ale nie żeby było tak pięknie- wprawdzie ten tydzień minął na omawianiu spraw organizacyjnych, wyjaśnianiu na czym polega ten przedmiot, poznawaniu kolegów i koleżanek z klasy oraz ustalaniu, jak wymawiać wszystkie, niekiedy egzotyczne, imiona; jednak już na przyszły tydzień trzeba napisać esej, w celach diagnostycznych rzecz jasna. I żeby było trudniej, przynajmniej dla mnie, jest 8 tematów do wyboru. Jak nieludzkim trzeba być, by dać tak duży wybór? :P

    Spodobała mi się jeszcze jedna rzecz. Po ostatnich zajęciach do Pana K. podeszło kilka osób z różnymi pytaniami. Nauczyciel do każdego odnosił się życzliwie, nie miał problemu z poświęceniem swojego czasu, by rozwiać wątpliwości studentów, a na koniec każdemu "przybijał żółwika" :) Nie był to jednak tylko wyraz koleżeństwa ze studentami, ale także, a może nawet przede wszystkim, symboliczne ukazanie, że na sukces składa się w 50% jego praca, i w 50% nasza. Naprawdę podoba mi się takie otwarte usposobienie i podejście.

    Jeszcze dwa zdania o jednej rzeczy, której nie zaznałam na studiach w Polsce. Mianowicie, ciekawym zjawiskiem w amerykańskiej szkole jest tzw. "blackboard", czyli indywidualne konto internetowe studenta, gdzie może sprawdzić swoje oceny oraz gdzie nauczyciele zamieszczają różne informacje i materiały dla swoich studentów. Naprawdę bardzo pomocne narzędzie.

   I tak oto powróciłam do studenckiego życia. I jak przystało, pomimo wcześniejszego zapału, teraz jestem w stanie zrobić wszystko, zanim zacznę się uczyć. W Polsce podczas sesji egzaminacyjnej za każdym razem miałam nieodpartą pokusę pieczenia ciasteczek. A tutaj... no przecież nie mogłam nie napisać posta, prawda? Co z tego, że esej do napisania czeka :P

Pierwsze wrażenia są bardzo pozytywne. Zobaczymy, co będę pisać, gdy przyjdzie do zaliczenia przedmiotu :)