Błędy językowe Polonusów, które drażnią najbardziej

  

 "A nade wszystko szanuj mowę twą ojczystą, nie znać języka swego – hańbą oczywistą."  

Franciszek Ksawery Dmochowski

    Nie, nie skończyłam filologii polskiej. Nie uczęszczałam też na żadne kursy profesora Miodka, choć na jednym wykładzie byłam, kiedy to największy znawca jezyka polskiego zjawił się na Wydziale Prawa I Administracji US, by wygłosić prelekcję na temat języka prawniczego... Niemniej, zamiłowanie do języka polskiego mam w sobie od dziecka i kiedy tylko słyszę, jak ktoś bez litości kaleczy nasz piękny język ojczysty, to nóż mi się w kieszeni otwiera, a jeszcze częściej "gęba" i poprawić takiego delikwenta muszę. Wiem, niekulturalne to, ale tak już mam. Szczególnie jak to bliska osoba jest i nie chcę, żeby taki poziom językowy prezentowała.

   Oczywiście, ideałów nie ma i ja nim także nie jestem, ale nie chodzi o to, żeby równać do słabszego, tylko do lepszego. Każdy jakieś błędy robi, ale jeśli są to błędy podstawowe i tak drażniące ucho, że aż się słabo robi, to naprawdę żal człowieka. W dodatku nie mogę pojąć, jak można uczyć się kolejnych języków obcych, a w swoim ojczystym nie potrafić się poprawnie wysłowić.

   Problem wśród Polonii chicagowskiej polega na tym, że wiele osób po angielsku mówić do tej pory jeszcze się nie nauczyło, ale zdążyło już zapomnieć, jak mówi się po polsku (w kontekście znajomości języka angielskiego- odsyłam TUTAJ). A może nigdy nie umiało? No ale bez przesady, nie żyjemy w średniowiczu, każdy do szkoły chodził i język polski obowiązkowo miał!

    Problem poziomu językowego Polonusów jest dla mnie tak wielki, że zrobiłam dla Was małe zestawienie najbardziej drażniących, powszechnych za oceanem błędów językowych (choć doskonale wiem, że niektóre przykłady są także aktualne w Polsce). I od razu zaznaczam, że przyczepiłam się tylko tych osób, które do USA wyjechały co najmniej w wieku kilkunastu lat i miały czas, by nauczyć się języka polskiego przynajmniej na przyzwoitym poziomie, a nie do osób, które wyemigrowały jako dzieci, czy wręcz które urodziły się tutaj i kontakt z językiem polskim mają utrudniony. Choć prawda jest taka, że zdążyłam już poznać zarówno osoby, które urodziły się w Ameryce, a zawstydzić mogłyby niejednego Polaka w kraju, jak i osoby, które przyjechały tu jako dorośli już ludzie, a zawstydzić nie mają kogo, bo wstydzić mogą się tylko za siebie. I w tym miejscu pozwolę sobie na jeszcze jedno, bardzo wyraźne zastrzeżenie: w Chicago mieszka cała masa Polaków, którzy mówią bardzo poprawną polszczyzną.

Ale do rzeczy. Oto błędy, które drażnią mnie najbardziej:

1. "Poszłem, przyszłem". Jest to tak popularny błąd, że jeszcze mieszkając w Polsce, powinnam była już się do niego przyzwyczaić. Choć, jak twierdził mój kolega, jest proste wytłumaczenie dla tej fomy: jak było blisko, to poszłem, jak daleko- poszedłem :D Ok, choć "poszłem, przyszłem" drażni mnie niezmiennie, to jakoś już do tego przywykłam. Ale co powiecie na "podeszedł"?

2. Niepoprawna wymowa. I nie mam na myśli wady wymowy, tylko zwykłe niechlujstwo językowe. No bo czym niby jest określenie: "[gówne dźwi]"?

3. Spolszczanie angielskich wyrazów i tworzenie nienaturalnych form, pomimo isntnienia polskich odpowiedników. Na przykład: donacja (w sensie: "datek"), graduować (w sensie: "kończyć szkołę"). Nie byłby to może aż tak wielki problem gdyby nie to, że owe spolszczenia są tutaj bardzo popularne i w końcu, skoro wszyscy ich używają, wydaje nam się, że są to zwykłe słownikowe wyrazy i zaczynamy ich używać jak swoich, zapominając o prawidłowych odpowiednikach...

4. "Pociąg, wyciąg". I nie mam tu na myśli składu wagonów czy wyciągu narciarskiego, ale... tryb rozkazujący czasowników "pociągnąć" i "wyciągnąć"! Zauważyłam, że owych nieszczęsnych form używają przede wszystkim osoby z południowo-wschodnich regionów Polski. Czyżby jakiś element gwary, a nie drażniący błąd?

5. Nieumiejętność stopniowania przymiotników. Bardziej słodszy? Bardziej niższy?

6. "Na tablicy pisze". Kto, pani pisze? A może raczej jest napisane? Tak tak, doszły mnie słuchy, że ta nieszczęsna forma została jakiś czas temu uznana za poprawną i oficjalnie nie jest już błędem... ale czy naprawdę musimy uznawać za normę coś tylko dlatego, że 3/4 społeczeństwa ma z tym problem? Mnie nadal "na tablicy pisze" gryzie w ucho i już.

7. Ania opowiada: "Z Asią byliśmy (...)"... To która z Was jest chłopcem?

A obok jakich błędów Wy nie możecie przejść obojętnie?

p.s. Uśmiecham się oczywiście szeroko do hejterów, którzy zapewne zaraz zaczną wyłapywać moje błędy- śmiało, uświadamiajcie mnie, z chęcią nauczę się czegoś nowego :)