Dlaczego polscy aktorzy nie mogą podbić Hollywood i refleksja o Euro 2012

   Co jakiś czas wśród znawców, lub nawet tylko obserwatorów, polskiego kina słychać opinie, że jakiś tam aktor czy aktorka to wielkie odkrycie, że jak tak dalej pójdzie to ma spore szanse podbić Hollywood, że pojawiły się jakieś zagraniczne propozycje współpracy. I jakoś nigdy nic z tego nie wychodzi. Alicja Bachleda-Curuś, Daniel Olbrychski, Weronika Rosati, Tomasz Karolak i paru jeszcze innych aktorów miało swoje szanse w zagranicznych produkcjach, ale jakoś, przynajmniej na razie, nie pociągnęło to dalszych propozycji.

   I ja już wiem dlaczego. Eureka!

   Zapisałam się niedawno na konwersacje, co by język, którego przyszło mi używać na co dzień, trochę podszkolić. Owe konwersacje prowadzone są przez amerykańskich nauczycieli. Prawie każde zajęcia ma się z innym lektorem, bardzo ciekawe rozwiązanie, bo nie można przyzwyczaić się do jednego akcentu czy sposobu mówienia, tylko cały czas trzeba zachować uwagę. Ale do czego zmierzam? Dopiero na tych konwersacjach uświadomiłam sobie, jak wiele emocji i ekspresji wyrażają Amerykanie podczas nawet zwykłej rozmowy. To nie tak jak Polacy, którzy całą swoją wypowiedź utrzymują na jednym poziomie emocjonalnym i dźwiękowym. Nie mówię, że to gorzej czy lepiej, tylko po prostu inaczej. I skoro taki sobie zwykły nauczyciel mówi tak, że gdy tylko słucham jego głosu, modulacji, ekspresji, widzę jego gestykulację, to czuję się, jakbym była w teatrze, to jak rozwinięte te wszystkie umiejętności musi mieć aktor! A co dopiero aktor hollywoodzki! Jest to naprawdę niesamowite. I moim zdaniem, to właśnie z tego powodu- naszego narodowego problemu z naturalnym, wyraźnym wyrażeniem emocji- Polacy do tej pory nie zrobili kariery w Hollywood.


   I jeszcze jedna różnica w charakterze Polaków i Amerykanów. Bardzo wyraźna i niestety bardzo na naszą niekorzyść.

  Dlaczego, jako naród, musimy na wszystko narzekać, zamiast cieszyć się i podchodzić do różnych inicjatyw optymistycznie i z entuzjazmem? Przed nami Euro 2012, wielka impreza sportowa, już nawet nieważne jak wielkie korzyści mogąca przynieść Polsce, ale ważniejsze, że odbywa się w kraju, w którym piłka nożna uchodzi za sport narodowy, którym emocjonuje się większość Polaków bez względu na wiek czy płeć. Dlaczego więc z każdej strony słychać narzekania i postękiwania? Na różnych fejsbukach, kwejkach,  forach czy innych cudach Internetu, non stop czytam: "niech się już skończy to Euro", "jeszcze się nie zaczęło, a już mam dosyć", "po co nam to?".... Ludzie, opamiętajcie się! Zacznijcie się cieszyć, zamiast dawać upust swojej malkontenckiej duszy!


   Ot, takie krótkie refleksje mnie naszły z rana :)