Chrzciny

   W miniony weekend mieliśmy okazję uczestniczyć w Chrzcinach. W polskiej rodzinie i na polskiej mszy (choć w amerykańskim kościele), więc nie wiem na ile odzwierciedla to amerykańską ceremonię, niemniej kilka zdjęć z kościoła może okazać się ciekawych :) A może też akurat kogoś zainteresuje, jak wygląda tutejszy obrządek mszy?
   W kościele spędziliśmy prawie dwie godziny, choć ponoć to wyjątkowo długo. Najpierw była zwykła msza, podczas której jedynie zostały zapowiedziane chrzciny, a rodzice z maleństwem na rękach nieśli dary. Dopiero po mszy, kiedy inni wierni już się rozeszli i zostali tylko goście, odbył się Chrzest. Ale po kolei. Nadmienię tylko, że w Polsce moje relacje z Kościołem katolickim rozeszły się trwale jakieś 10 lat temu, toteż być może niektóre spostrzeżenia okażą się nietrafione- może w Polsce coś się od tego czasu zmieniło w kwestii prowadzenia mszy?
   Bardzo spodobał mi się kościół- po pierwsze, ławki są poustawiane prawie wokół Ołtarza, a po drugie jest bardzo skromny, zamiast bogatych, złotych dekoracji wybrano drewno i motywy kwiatowe. Jak dla mnie super! Obok Ołtarza jest również miejsce dla chóru, zapewne gospel, jednak niestety podczas polskiej mszy takie atrakcje nie występują...

Kolejną nowością dla mnie, dotychczas widzianą jedynie na filmach, były książeczki z modlitwami, pieśniami i czytaniami udostępnione dla wszystkich wiernych, co widać na załączonym obrazku.













A co do tych modlitewników- oto co można w nich znaleźć:

   Wszędzie oczywiście musi znaleźć się coś chwalącego Amerykę... Cóż, taki kraj.

   Co mi się bardzo spodobało- odniosłam wrażenie, że tutaj Kościół naprawdę jest wspólnotą. Księża traktują wszystkich jak równych sobie, naprawdę równych, a nie tylko dla pozorów, a takie wrażenie odnosiłam w Polsce.
   Przed Mszą na ambonę wyszedł proboszcz, który opowiedział zebranym, co będzie działo się w najbliższym czasie w parafii. Mówił po angielsku, więc potem ksiądz prowadzący mszę po polsku powtórzył to jeszcze raz w ojczystym języku dla tych, którzy nie zrozumieli. Podczas ogłoszeń duszpasterskich dodał jeszcze kilka informacji. Na przykład o poświęceniu zwierząt, które ma się odbyć w najbliższym czasie w parafii. Zwierząt, a także "jeśli trzeba to niesfornych mężów, których także można przyprowadzić." :) W ogóle ksiądz był jak dla mnie super- nawet podczas mszy żartował, a kazanie było naprawdę ciekawe, choć niekoniecznie zgodne z moją myślą i poglądami :P Podczas mszy zaskoczyło mnie kilka rzeczy.

 
   Po pierwsze, ministrantami były dziewczyny. W Polsce to chyba nadal jest niemożliwe, prawda?














 

    Po drugie, oprócz ministrantów (ministrantek?) do Mszy służyło także kilka innych osób (około 8), które potem wraz z księdzem podawały wiernym Komunię oraz- uwaga- wino mszalne! Tak, tak, można było napić się wina :) Ach, nie powiem, kusiło żeby podejść :)

   W ogóle muszę przyznać, że Msza odbywała się przy naprawdę dużym udziale parafian. Jak dla mnie super. W ogóle muszę przyznać, choć to może dziwnie zabrzmi, że całkiem dobrze "bawiłam się" podczas mszy, co samą mnie zaskoczyło :)

   Po mszy odbyły się Chrzciny. Trwały prawie kolejną godzinę, ale to co mi się szczególnie podobało to to, że ksiądz najpierw w skrócie powiedział, jak będzie wyglądała uroczystość i co poszczególne etapy oznaczają. W ogóle wszystko odbyło się w bardzo przyjaznej i miłej atmosferze, a na koniec nowoochrzczonej można nawet było bić brawo. A tak w tym kościele wygląda chrzcielnica:

I jeszcze kilka zdjęć kościoła z zewnątrz:

    Po całej ceremonii wraz z innymi gośćmi udaliśmy się na uroczysty obiad do bardzo ładnej restauracji. My akurat braliśmy udział w dość skromnym przyjęciu- na trochę ponad 20 osób, co jak dla mnie jest zupełnie wystarczającą ilością, ale tutaj nikogo nie dziwą Chrzciny czy Komunie wielkości wesel, nawet na 100 osób! Czy tak wielkie przyjęcia przyjęły się też w Polsce?

  A na koniec krótka refleksja. Zdałam sobie sprawę, że mimo iż nie jestem katoliczką, to chyba dopiero teraz dojrzałam do bycia członkiem pewnego rodzaju wspólnoty, którą tworzy Kościół. Gdyby przyszło mi uczestniczyć w takich właśnie mszach, jak pokrótce opisałam, to myślę, że byłaby to dla mnie przyjemność, a nie obowiązek. I faktycznie wracałabym do domu natchniona pozytywną energią... Żeby tak jeszcze ich poglądy bardziej mnie przekonywały...